Ιστορικά το παιδομάζωμα είναι ένας θεσμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τον 14ο έως τον 18ο αιώνα. Ήταν αναγκαστική στρατολόγηση παιδιών από χριστιανικές οικογένειες για να εξισλαμιστούν, να εκπαιδευτούν και να γίνουν γενίτσαροι ή να υπηρετήσουν στα ανάκτορα του σουλτάνου. Όπως ήταν Έλληνες εξ αρχής, έπρεπε να αποδείξουν ότι ασπάστηκαν τη νέα τους θρησκεία με περισσότερο ζήλο και από τους ίδιους τους Οθωμανούς. Με αυτόν τον τρόπο, γίνονταν οι χειρότεροι εχθροί του ελληνισμού. 

Με τα τωρινά δεδομένα, μία τόσο βάρβαρη πρακτική δεν είναι δυνατή. Έπρεπε, λοιπόν, ακόμα και το παιδομάζωμα να εξελιχθεί σε μία νέα μορφή που να μην είναι τόσο προκλητική. Τα εργαλεία είναι πολλά, όμως ο στόχος παραμένει ο ίδιος: τα παιδιά. Ο λόγος είναι απλός και προέρχεται από την αντίσταση του λαού. Αν αυτός ο λαός έχει γνώσεις, αν γνωρίζει το παρελθόν του, αν κατέχει την ιστορία του, τότε δεν μπορεί να αποδεχτεί την ισοπέδωση του πολιτισμού του. Τα παιδιά όμως είναι διαφορετικά. Ενώ είναι μικροί άνθρωποι, τους αφαιρούμε την ανθρωπιά στην κανονική και συμβατική εκπαίδευση και εκμεταλλευόμαστε την ιστορική τους άγνοια. Η μνήμη είναι ένα κομμάτι της ανθρωπιάς μέσα στη νοημοσύνη. Έτσι μετατρέπουμε τα παιδιά για να μπορέσουμε να πληγώσουμε τον ίδιο το λαό τους. Αυτή η μεθοδολογία χρησιμοποιήθηκε αποτελεσματικά από εθνικιστικά καθεστώτα. Αλλά όχι αποκλειστικά, όπως το θεωρούμε συνήθως. Με μία πιο μοντέρνα παραλλαγή, χτυπούμε το λαό μέσω των παιδιών με τον ίδιο τρόπο. Αν δεν βρίσκουμε στηρίγματα μέσα στην κοινωνία, χρησιμοποιούμε την επόμενη, δηλαδή τα παιδιά. Το βιβλίο της ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού είναι μία μετα-μοντέρνα μορφή παιδομαζώματος. Λειτουργεί με την ίδια τεχνοτροπία, με το ίδιο νοητικό σχήμα. Αφαιρεί τα σημεία τριβής, δημιουργεί μια νέα γραμμική ιστορία όπου ο άνθρωπος δεν έχει ρόλο, όπου ο λαός είναι μία άμορφη μάζα ατόμων, όπου η έννοια της αντίστασης και της θυσίας δεν έχουν νόημα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, διαμορφώνεται η άποψη του παιδιού. Μετά από αυτήν την πλύση εγκεφάλου, θεωρεί φυσιολογικά ότι οι γονείς του είναι γραφικοί διότι έχουν μία άλλη άποψη. Η εκπαίδευσή του το μετατρέπει σε εχθρό για το λαό του. Προσεγγίζει τα ιστορικά δεδομένα μέσω ενός στρατηγικού δόγματος που αμφισβητεί την ίδια την έννοια του ελληνισμού. 

Το βιβλίο της ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού δεν είναι μόνο μία παράβαση σε σχέση με το Φ.Ε.Κ., είναι το αποτέλεσμα της εφαρμογής μιας πρακτικής που έχει στόχο την αλλοίωση των νοητικών σχημάτων του ελληνικού λαού. Δεν είναι μία μορφή εποικισμού, διότι δεν υπάρχει ξένος πληθυσμός. Ο στόχος του και το όπλο του είναι ο ίδιος ο λαός. Με άλλα λόγια, αυτή η μετα-μοντέρνα μορφή παιδομαζώματος επιτρέπει την ύπαρξη μιας οριστικής και θανάσιμης αλλαγής φάσης δίχως να μοιάζει φαινομενικά με έναν εμφύλιο πόλεμο εφόσον λειτουργεί με το χρόνο και όχι με το χώρο. Η σύγκρουση δεν γίνεται μέσα στο λαό. Ο ίδιος ο λαός παράγει τον εχθρό του με τα παιδιά του. Αν δεν αντισταθούμε αποτελεσματικά τώρα, θα πρέπει να έρθουμε σε σύγκρουση με τα παιδιά μας που θα έχουν μετατραπεί σε μετα-μοντέρνους γενίτσαρους.