Οι γκρίζοι λύκοι υπάρχουν. Το βαθύ κράτος υπάρχει. Οι εκλογές υπάρχουν. Υπάρχει όμως η δημοκρατία; Η κυβέρνηση παίζει τον ρόλο της δημοκρατίας, αλλά μόνο τον ρόλο. Είναι απλώς το επιφαινόμενο του βαθέος κράτους. Το τελευταίο όμως περνά μηνύματα και μέσω του ακραίου στοιχείου των γκρίζων λύκων. Παρουσιάζονται οι τελευταίοι ως ένα απόλυτα μαξιμαλιστικό κίνημα. Το πρόβλημα δεν είναι οι γκρίζοι λύκοι αλλά τα άτομα που εκπροσωπούν. Οι γκρίζοι λύκοι είναι πρώτα απ’ όλα ένα φαινόμενο και αυτό οφείλεται σε μία ύπαρξη. Αν οι γκρίζοι λύκοι αποτελούσαν πράγματι ένα πρόβλημα για την κυβέρνηση ή ακόμα χειρότερα για το βαθύ κράτος, θα συνέχιζαν να εμφανίζονται ανενόχλητοι; Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι οι γκρίζοι λύκοι προωθούν το στρατηγικό δόγμα του βαθέος κράτους. Είναι ένα επικοινωνιακό εργαλείο. Λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα και επιτρέπει στο βαθύ κράτος να εκφράζεται χωρίς λογοκρισία. Με άλλα λόγια, το βαθύ κράτος χρησιμοποιεί το νοητικό σχήμα του Εράσμιου. Ό,τι λένε οι γκρίζοι λύκοι, το λέει η τρέλα και όχι το βαθύ κράτος. Ενώ η ουσία είναι ότι κάποιος το λέει χωρίς να υποστεί κανένα κόστος. Αυτό το φαινόμενο ενισχύεται και από τις ελληνικές αντιδράσεις. Κάθε φορά που ακούμε κάτι το ακραίο, θεωρούμε αυτόματα και μάλιστα αντανακλαστικά ότι έχει ειπωθεί από τους γκρίζους λύκους. Με αυτό το πρόσχημα δεν δίνουμε στην πληροφορία την πρέπουσα αξία. Αφοπλίζουμε την πληροφορία από όλη την ισχύ της διότι θεωρούμε ότι δεν αντιπροσωπεύει την τουρκική κυβέρνηση. Η προέκταση αυτού του σχήματος είναι ότι δεν δίνουμε αξία ούτε στο τουρκικό δόγμα όσον αφορά στη στρατηγική. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να θέσουμε ένα βασικό ερώτημα: σε ποιες πληροφορίες δίνουμε σημασία όταν έρχονται από το τουρκικό καθεστώς; Μήπως είναι αποκλειστικά σ’ αυτές που δεν έχουν καμία αξία; Ακούμε τα λόγια και δεν διαβάζουμε τα κείμενα. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Τουρκίας λέει πολλά. Ενώ ο πρωθυπουργός της Τουρκίας υπογράφει λίγα, και πάντα με την άδεια του βαθέος κράτους. Κρυβόμαστε πίσω από την αδράνειά μας και τη δειλία μας. Ξεχνάμε το παρελθόν μας για να μην έχουμε ενοχές. Όμως τα στρατηγικά λάθη υπάρχουν. Οι ημερομηνίες υπάρχουν. Το 1918, το 1922, το 1923, το 1955, το 1969, το 1974, το 1996 υπάρχουν. Ποιος όμως ήταν προετοιμασμένος για αυτές τις ημερομηνίες; Μόνο εκείνοι που πρόσεχαν όλες τις πληροφορίες και τις αξιοποιούσαν όπως έπρεπε. Πόσοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι; Ελάχιστοι. Μπόρεσαν ν’ αλλάξουν τίποτα; Όχι! Για ποιον λόγο; Γιατί κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει στην ύπαρξη της απειλής και στην ανυπαρξία της αντίστασης. Το θέμα δεν είναι να εξετάζουμε κάθε πληροφορία διότι μία ζωή δεν αρκεί. Όταν όμως υπάρχει μια θυσία, πρέπει να της δίνουμε την πρέπουσα αξία. Ένας χάρτης είναι ένα απλό χαρτί εκτός όταν περιγράφει το μέλλον. Μία γη είναι η πατρίδα μας εκτός όταν περιγράφει μόνο το παρελθόν.