Οι μελέτες δείχνουν ότι ακόμα και η ανάγνωση ενός ποιήματος μπορεί να εμπλουτιστεί αποτελεσματικά μέσω του συνδυασμού της Γλώσσας και της Τέχνης. Παρατηρούμε μία βελτίωση στην έκφραση του παιδιού όσον αφορά στις δημιουργικές διαστάσεις της ευχέρειας και της ευελιξίας της σκέψης. Αυτό επιβεβαιώνει τη ριζοσπαστική υπόθεση ότι η δημιουργική έκφραση είναι δυνατόν να επηρεαστεί από ένα διδακτικό πρόγραμμα ακόμα και όταν το τελευταίο δεν αποσκοπεί επί τούτου. Αυτή η επιβεβαίωση ενισχύει και την ολιστική προσέγγιση της δημιουργικότητας. Διότι αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή επηρεάζεται και με έμμεσους τρόπους, πράγμα το οποίο αποδεικνύει ότι η δημιουργικότητα δεν είναι γραμμική. Χρησιμοποιεί ένα πολυκλαδικό υπόβαθρο. Κατά συνέπεια, ο συνδυασμός της Γλώσσας και της Τέχνης προσφέρει ένα πιο δυνατό πλαίσιο για το πεδίο δράσης της δημιουργικότητας. Με αυτόν τον τρόπο, ενισχύουμε τα χαρακτηριστικά της δημιουργικότητας του παιδιού διότι αποφεύγουμε τα συνηθισμένα καλούπια της γραμμικής και της παραδοσιακής εκπαίδευσης. Η δυνατότητα που προσφέρεται στα παιδιά να προσεγγίσουν γνωστικά περιεχόμενα με πιο προσωπικό τρόπο και μέθοδο, αναδεικνύει και τα δημιουργικά στους στοιχεία. Το παραδοσιακό μάθημα δεν επιτρέπει την έκφραση της δημιουργικότητας διότι είναι ένας κλειστός κόσμος, ενώ η δημιουργικότητα λειτουργεί ως ανοιχτή δομή. Εδώ, βέβαια, δεν εισχωρούμε στο πλαίσιο της πρωτοτυπίας που έχει πυρηνικά χαρακτηριστικά στον γνωστικό τομέα. Ο συνδυασμός της Γλώσσας και της Τέχνης προσφέρει ένα μη καθορισμένο πλαίσιο συνεργασίας όπου το παιδί μπορεί να κινηθεί με περισσότερη ευελιξία. Η εκπαίδευση αυτής της χρήσης του συνδυασμού είναι η ακριβέστερη πρόσβαση στα γνωστικά χαρακτηριστικά του παιδιού και στα νοητικά σχήματα που ακολουθεί η δημιουργικότητά του. Σε κάθε περίπτωση, η επίδραση της διδασκαλίας σε βασικές διαστάσεις της δημιουργικότητας αποδεικνύει την αποτελεσματικότητα της συνδυαστικής παρέμβασης που ενισχύει την ολότητά της. Επιπλέον, αυτή η μεθοδολογία μετατρέπει το παιδί από παθητικό παρατηρητή σε δημιουργικό συνεργάτη της ολοκλήρωσης του όλου έργου. Ο ρόλος του παιδιού δεν είναι πια περιορισμένος σε μια γραμμική διάσταση που λειτουργεί με γνωστικά εμπόδια και διδακτικά φράγματα. Το τοπίο του μαθητή είναι πιο ανοιχτό και του επιτρέπει να προσπεράσει αυτά τα εμπόδια, διότι με αυτόν τον τρόπο τα αντιλαμβάνεται. Ο ορίζοντάς του είναι μεγαλύτερος. Οι περισσότερες διαστάσεις προσφέρουν ένα δυναμικό πεδίο όπου η δημιουργικότητα όχι μόνο μπορεί να εκδηλωθεί αλλά και να βρει λύσεις σε προηγουμένως άλυτα προβλήματα. Το δημιουργικό βλέμμα του παιδιού δεν σταματά πια σ’ ένα τεχνικό εμπόδιο της διδακτικής. Κατά συνέπεια, πρέπει και ο δάσκαλος να είναι καλύτερα προετοιμασμένος για να αποδεχτεί αποτελεσματικά τα δημιουργικά αποτελέσματα του παιδιού.