Ο Πέτρος δεν έπαιζε.

Πρόσεχε τους άλλους.

Τους βοηθούσε όταν δεν ήξεραν.

Κοιτούσε το τραπέζι

με τα αλογάκια.

Μετρούσε τα βήματα

με τα ζάρια.

Έπιανε τα χέρια των παικτών

για να τους δείξει.

Μιλούσε για όλους.

Πάλευε με τη σιωπή των άλλων.

Ήταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες.

Όμως ήταν πρώτα άνθρωπος

και αγαπούσε τους ανθρώπους

ακόμα και αν η κοινωνία

τον έβαζε να παίζει.

Ο Πέτρος δεν έπαιζε,

ζούσε,

κι έτσι πέθανε.