Νόμιζε πως όλοι τον αγαπούσαν. 
Όλοι τον πρόσεχαν, 
ειδικά τα κορίτσια. 
Του έλεγαν αστεία 
κι αυτός χαμογελούσε. 
Τότε όλοι γελούσαν. 
Κι ένιωθε υπέροχα 
που τους έδινε τόση χαρά. 
Όταν είδε το στραβό του χαμόγελο 
στον καθρέφτη, δεν έκλαψε 
επειδή τον κορόιδευαν. 
Έκλαψε από χαρά. 
Ήξερε ότι το στραβό του χαμόγελο 
θα ήταν το δώρο του στην κοινωνία 
και ότι κανείς δεν θα του το έπαιρνε 
διότι ήταν η ανθρωπιά του 
και θα την κρατούσε 
ακόμα και νεκρός.