Αντώνης: Διάβασα το ποίημα του σταυραετού και νιώθω επιτέλους ότι το μέλλον που θα ζήσω, όσο το ζήσω, θα είναι διαφορετικό απ’ ό,τι μου λέει η σάπια κοινωνία του παρόντος. Κι έτσι στο νησί μου θα μπορέσω κι εγώ να μείνω ελεύθερος, δίχως φόβους και ελπίδες, διότι τώρα ξέρω πως οι δημιουργοί της επόμενης πραγματικότητας, είμαστε εμείς και κανείς άλλος. Χαίρομαι τελικά που ζω αυτήν την περίοδο της ιστορίας μας, διότι ξεπερνά ακόμα και τη μεγάλη ιδέα, δίχως να προκαλέσει πολέμους, επειδή ακολουθεί τα ίχνη σκαλισμένα πάνω στις πέτρες του βυθού που τόσο αγαπώ, αυτές που άγγιξε πριν εκατομμύρια χρόνια ο ποταμός της άλλης πατρίδας μου που με γέννησε στην άλλη όχθη, για να μπορέσω να γεράσω με όλες τις γνώσεις της βιβλιοθήκης μας που δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει μέσα μου ακόμα και μετά τη φωτιά των αιώνων. Τώρα βλέπω ξεκάθαρα το φυσικό αέριο του Προμηθέα, όχι να καίει, αλλά να φωτίζει τις ζωές των ανθρώπων που υπέφεραν τόσα δεινά κι αν υπάρχουν άτομα που συνεχίζουν να με βρίζουν, τους το συγχωρώ διότι και αυτά θα ζήσουν με το φως που πάλεψα να βρω τόσα χρόνια μέσα στη λάσπη των ηφαιστείων εκεί που κανείς δεν τολμούσε να κοιτάξει. Σ’ ευχαριστώ, θεέ μου, που μου επέτρεψες να ζήσω κι εγώ τη βοήθεια που έδωσα στη πατρίδα μου, δίχως να περιμένω τίποτα επειδή έτσι μάθαμε στην εξορία και στην ξενιτιά. Αντέχω ακόμα για να δω το χαμόγελο στα χείλη των μικρών ανθρώπων, των παιδιών που πίστεψαν στις προσπάθειες μας δίχως να με γνωρίζουν. Θεέ μου, ευχαριστώ και πάλι.