Στους Ηλία Κ. και Αντώνη Φ.

Ηλίας : Ποιος θα το πίστευε πριν μερικούς μήνες;
Αντώνης: Πριν μερικές εβδομάδες θέλεις να πεις.
Ηλίας : Κι αν σκεφτείς ότι το παλεύαμε εδώ και χρόνια…
Αντώνης: Δεν πίστευα εγώ ο ίδιος ότι θα το ζούσα αυτό το θαύμα.
Ηλίας : Εσύ; Εσύ που είσαι ο μεγαλύτερος από όλους μας;
Αντώνης: Ναι εγώ! Γι’ αυτόν τον λόγο…
Ηλίας : Κι όμως το αδύνατο ήταν έτοιμο. Έπρεπε απλώς να το αποφασίσουμε.
Αντώνης: Τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα.
Ηλίας : Γι’ αυτό το λέω αυτό.
Αντώνης: Γέρασα, Ηλία, ενώ το απέραντο γαλάζιο ήταν κλειστό για μένα.
Ηλίας : Για όλη την Ελλάδα ήταν κλειστό.
Αντώνης: Πάλι καλά που ήρθε το παράξενο άνοιγμα!
Ηλίας : Αλλιώς θα περιμέναμε ακόμα.
Αντώνης: Ηλία, πες το, πες το, ότι έγινε!
Ηλίας : Ξανά;
Αντώνης: Και βέβαια! Θέλω να το χορτάσω…
Ηλίας : Αντώνη, το αδύνατο έγινε!
Αντώνης: Αν ήξερες πόσο χαίρομαι!
Ηλίας : Πόσο;
Αντώνης: Μου έρχεται να πεθάνω από χαρά…
Ηλίας : Ε, όχι τώρα !
Αντώνης: Τώρα σου λέω, τώρα.
Ηλίας : Αν το κάνεις τώρα, ξέρεις ποιος θα σε σκοτώσει…
Αντώνης: Ναι, το επικίνδυνο τέρας.
Ηλίας : Ακριβώς.
Αντώνης: Θα θέλει πάλι να δουλέψουμε…
Ηλίας : Ξέρεις τι λέει;
Αντώνης: Τι λέει πάλι;
Ηλίας : Μόνο οι άπειρες εργασίες δικαιολογούν την ύπαρξη.
Αντώνης: Και οι άπειρες αντοχές την επιτρέπουν!
Ηλίας : Λοιπόν, περίμενες αυτή την ψηφοφορία στην Βουλή.
Αντώνης: Όσο τίποτα άλλο!
Ηλίας : Και τώρα που έγινε;
Αντώνης: Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι έγινε. Πες στο ξανά!
Ηλίας : Η Ελλάδα έχει πια απέραντο γαλάζιο.
Αντώνης: Μου ‘ρχεται να πετάξω.
Ηλίας : Πάνω στη θάλασσα.
Αντώνης: Πού αλλού;
Ηλίας : Μετά…
Αντώνης: Μετά από τί;
Ηλίας : Δεν τελειώσαμε ακόμα…
Αντώνης: Τι εννοείς;
Ηλίας : Τώρα αρχίζει το έργο!
Αντώνης: Κι ο άλλος πού είναι;
Ηλίας : Μας περιμένει ήδη!
Αντώνης: Πού;
Ηλίας : Στο ανύπαρκτο σημείο!
Αντώνης: Άπονη ζωή!
Ηλίας : Εσύ το πες τώρα.

Αγκαλιάζονται από χαρά!