Όλη η σκηνή διαδραματίζεται μέσα στο ημίφως. Οι κινήσεις είναι ζωηρές. Ξεπερνούν τα λόγια. Πρόσωπα τρέχουν παντού. Κατευθύνονται προς αυτούς που είναι δεμένοι στις καρέκλες.

Ματθαίον

Αδά είν’!

Μάρκον

Αγλήγορα! Αγλήγορα!

Λουκάς

Άννα! Γιάννε!

Ακούγεται ένα υπόκωφος ήχος.

Ματθαίον

Πώς εποίκαν-ατς αέτσ’!

Μάρκον

Ας λύνομ’ ατς!

Προσπαθούν να τους λύσουν.

Λουκάς

Εθαρώ καλά είν’.

Τους ανασηκώνουν αργά.

Ματθαίον

Σ’κώστετς αγλήγορα. Χρόνος. Πρέπ’ να φεύομε!

Οι τρεις στηρίζουν τους δύο και προχωρούν με δυσκολία.

Γιάννες

Αφίστ’ ατεν!

Άννα

Γιάννε!

Λουκάς

Εμείς είμες! Τιδέν μη φοούστουν!

Ματθαίον

Αδά είμαι με τον Λουκάν και τον Μάρκον.

Γιάννες

Ματθαίο, εσύ είσαι;

Ματθαίον

Ναι, φίλε μ’.

Γιάννες

Πεσλεέψτεν την Άννα…

Ο Λουκάς και ο Μάρκον την κρατούν ακόμα καλύτερα.

Άννα

Γιάννε! Γιάννε!

Γιάννες

Τ’ εμετέρ’ είναι Άννα, άλλο τιδέν μη φοάσαι.

Άννα

Μ’ αφίντς με μαναχέσσα…

Λουκάς

Άννα, ατώρα ούλα είν’ καλά. Χρόνος. Αρ’ είστουν ελεύτεροι!

Άννα

Ελεύτεροι;

Μάρκον

Ναι, ελεύτεροι!

Άννα

Γιάννε, μη πιστεύ’ς τιδέν, έναν κι άλλο τουζάχ’ στένε μας.

Γιάννες

Γιοχ, γιοχ… Χρόνος. Έλα ’ς σην εγκάλε μ’, Άννα.

Άννα

Άλλο ντο θα ευτάνε μας;

Γιάννες

Τιδέν πα. Άλλο τιδέν ’κι’ θα παθάνομε.

Μάρκον

Πρεπ’ να φεύομε.

Γιάννες

Κι αρ’ ’κ’ επορεί.

Λουκάς

Ντο λες;

Γιάννες

’Κ’ εγνωρί’ει σας η φτωχέσσα.

Άννα

Γιάννε;

Γιάννες

Αδακά είμαι!

Άννα

’Σ σο γιάνι μ’ έλα. Χρόνος. Μ’ αφίντς με μαναχέσσα.

Η σκηνή φωτίζεται και βρισκόμαστε σ’ ένα σπίτι. Η Άννα είναι περιτριγυρισμένη από τους φίλους της. Όμως, φαίνεται να μην τους αναγνωρίζει.

Μάρκον

’Κ’ εξέρω ντο πρεπ’ να ευτάμε…

Λουκάς

Εθαρώ εχάσε τη μνήμην ατς…

Γιάννες

Εντούνανε μας με τα κοπάλε μέραν νύχταν. Χρόνος. Έναν ξάι κι άλλο αν έργευετεν να έρχουστουν… Σιωπή. Εγώ πα αέτσ’ θα έμ’νε.

Ματθαίον

Ατόσον πολλά εμαυρόσυρετεν…

Γιάννες

Άμαν τιδέν ’κ’ ομολόεσεν! Για τ’ ατο έγκαν  ατεν σ’ ατό το χάλ’.

Λουκάς

Πώς επορούν και ’ίνταν ατόσον θερία!

Μάρκον

Ας τ’ εποίκαν έναν γενοκτονίαν, όλα επορούν κ’ ευτάνε.

Ματθαίον

Ατότε πως θα αντιφέρκουμες σ’ ατείντζ;

Γιάννες

’Κ’ έχ’ σημασίαν ο τρόπος, η ουσία έν’ να αντιφέρκουμες.

Λουκάς

Ατό μανάχον ’κι’ κανείται! Χρόνος. Τέρεν την Άννα. Εμαυρόσυρεν πολλά. Ξάι ’κ’ εγνωρίζ’ μας.

Γιάννες

Θα μαθίζομ’ ατεν α σην αρχήν την ιστορίαν.

Μάρκον

Κι αρ’ πώς;

Γιάννες

Κάθα είνας απ’ εμάς θα μαθίζ’ ατεν έναν κεφάλαιον την μέραν.

Λουκάς

Εγροικάς ντο λες;

Γιάννες

Ατότε, θα ευτάμ’ ατο το βράδον.

Ματθαίον

Τσιπ παλαλοί είστουν.

Μάρκον

Γιοχ, αντιφέρκουμες και θα βοηθούμ’ ατεν όπως επορούμε.

Λουκάς

Δίκαιον έχετε! Χρόνος. Θα γράφτομεν α σην αρχή την ιστορίαν για το χατίρ’ν ατς. Θα απομέν’ με τ’ εμάς.

Ματθαίον

Ατότε ας αρχινούμε οσήμερον.

Μάρκον

Αραέτσ’, θα ευρίκομε ξαν’ την παράδοσην των λαών π’ έσυραν πολλά.

Λουκάς

Θα πρεπ’ ν’ αναστορούμε τον χρόνον.

Μάρκον

Ο χρόνον με τ’ εμάς έν’.

Γιάννες

Όσον κ’ανασπάλλομεν.

Ματθαίον

Τερέστεν καθαείς απ’ εμάς ας γραφτ’ όσα εξέρ’. Χρόνος. Αρ’ αέτσ’ θα εξέρ’ όλεν την ιστορίαν εμουν.

Άννα

Γιάννε, αδά είσαι!

Ο Γιάννες έρχεται κοντά της.

Γιάννες

Ναι, Άννα. Πάντα αδακά θα είμαι.

Άννα

Καλάτζεψόν με…

Ο Γιάννες κάνει νόημα στους άλλους που σηκώνονται.

Γιάννες

Παρεβγάλλω τοι φίλτς εμουν πη φεύ’νε.

Άννα

Μ’ αφίντς με.

Της κρατά το χέρι.

Γιάννες

Ας αρχινώ πρώτος.

Της μιλά χαμηλόφωνα, ενόσω τα άλλα πρόσωπα βγαίνουν από τη σκηνή.