Η σκηνή είναι κενή, χωρίς κανένα αντικείμενο. Είναι δύσκολο να προσδιοριστεί το ύφος της. Αντιπροσωπεύει το μουσικό σύμβολο. Ένα πρόσωπο μπαίνει αιφνιδιαστικά στη σκηνή. Κρατά μια εφημερίδα στο ένα χέρι και μια καρέκλα στο άλλο. Σέρνει την καρέκλα βιαστικά.

Λουκάς

Ξάι ’κ’ ενούντζα ότι ατό πα θα ’ίνουτουν… Σιωπή.

Κάθεται στην καρέκλα και κοιτάζει την εφημερίδα κατάπληκτος.

Ένα άλλο πρόσωπο φθάνει σέρνοντας επίσης μια καρέκλα. Κάθεται κοιτάζοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση σε σχέση με τον πρώτο. Τώρα είναι πλάτη με πλάτη.

Μάρκον

Eγώ πιστεύω πως όλα επορούν να ’ίντανε…

Ο Λουκάς στρέφεται προς το Μάρκο.

Λουκάς

Εδέβασες την εφημερίδαν;

Μάρκον

Γιοχ!

Λουκάς

Ατότε πως επορείς να εξέρτς για τόποιον θέμαν καλατζεύω;

Μάρκον

’Κ’ εξέρ’ ατο.

Λουκάς

Επεΐ εσύ ’κ’ υποφέρκεσαι!

Μάρκον

Έναν ξάι πολλά τρανά λες ατα!

Λουκάς

Ατό το ζήτημαν πολλά σοβαρόν εν’.

Μάρκον

Συντάγουμαι με τ’ εσέν’… Χρόνος. Άμα, ατό αλλάζ’ τιδέν;

Λουκάς

Αρ’ ατουκά εν’ όλον το πρόβλημα!

Μάρκον

Για τόποιον θέμαν θα καλατζεύομεν οσήμερον;

Λουκάς

Έναν έγκλημαν που επορεί και να μη εγέντον!

Μάρκον

Ντο θέμαν!

Λουκάς

Γράφ’ν’ ατο ’ς σο πρώτον το φύλλον… Δείχνει την εφημερίδα.

Μάρκον

Ατό τιδέν ’κι’ δεικνύζ’… Για τόποιο γράφτ’;

Λουκάς

Για τη γενοκτονίαν… Σιωπή.

Ο Μάρκον γυρίζει απότομα.

Μάρκον

Εθάρ’να εμασχάρευες.

Λουκάς

Όλεν ο κόσμον εθαρεί ότι ατά είναι μασχαρείας.

Μάρκον

Νέπε σωστά λές;

Λουκάς

Ναι…. Σιωπή.

Του δείχνει την εφημερίδα. Ο Μάρκος διαβάζει το άρθρο. Το πρόσωπό του είναι θλιμμένο.

Μάρκον

Ατείν’ ξάι εντροπή ’κ’ έχ’νε. Χρόνος. Πως επορούν και μασχαρεύνε με τ’ αΐκον κακόν.

Λουκάς

Αδά ’ς σα ημέρας ντο ζούμε, όλεν παίρν’ ατα για μασχαρείας.

Μάρκον

Τέρεν, ατό ’κ’ εν’ μανάχον έγκλημαν πολέμου, ατό εν’ έγκλημα ενάντια ‘ς σην Ανθρωπότητα.

Λουκάς

Και ποίον εν’ η διαφορά για τ’ ατείντζ; Μανάχον λέξεις είναι.

Μάρκον

Άμα, ατά τα λέξεις ανοίγ’νε γεράδας ’ς σην μνήμην!

Λουκάς

Οι ανθρώπ’ π’ εγουρταρεύταν α σην γενοκτονίαν θανατούνταν γάλε-γάλε και με τ’ ατείντζ, θανατούται και η μνήμην ατουν’.

Μάρκον

Ε, κάτ’ πρεπ’ να ευτάμε!

Λουκάς

Πώς να ευτάμ’ ατο;

Μάρκον

Πρέπ’ εμείς οι ζωντανοί να θυμούμες για τ’ ατείντζ.

Λουκάς

Ατό μανάχον ’κι’ κανείτε!!

Μάρκον

Ατότες, έχομεν χρέος να μην ανασπάλλουμε. Σιωπή.

Λουκάς

Ναι, αρ’ ατό εν’… Χρόνος. Μανάχον η μνήμη επορεί να νικά τον θάνατον.

Μάρκον

Για τ’ ατό ατείν’ αγωνίσκουνταν να θανατώνε τη μνήμην-εμούν.

Λουκάς

Κι όμως ’κ’ είμες ναι Αρμένιοι, νια Κύπριοι, νια Έλληνες, νια Εβραίοι, νια… !

Μάρκον

Ατό ’κ’ εν’ λόγος! Τ’ ανάποδον!

Λουκάς

Τ’ ανάποδον;

Μάρκον

Τέρεν, αφού η μνήμη ’κ’ εφέκεν σουμάδ’ ’ς σο κορμίν-εμουν, πρεπ’ να σουμαδεύ’ το        νιέτ-εμουν.

Λουκάς

Εγροικάς πόσον πρέπ’ να αγωνίσκουμες για τ’ ατό ντο λές;

Μάρκον

Τέρεν το χρέος-εμουν ’κ’ εν’ ογράσεμαν. Χρόνος. ’ Κ’ έμ’νες εκαικά όντες εγένταν ατά τα δουλείας, αλλά απά δα και πέραν θα είμες έμπρα-τουν.

Λουκάς

Εμείς ’κι’ φταίμε για το παρελθόν, άμα για τη μνήμην τη μέλλοντος! Σιωπή. Μαναχόν ποίος θα πιστεύ’ μας;

Μάρκον

Οι ανθρώπ’ π’ εξέρνε να μαυροσύρνε…

Λουκάς

Άμα είν’ ολίγ’!

Μάρκον

Εν’ η αρχή τη αντίστασης.

Λουκάς

Θέλτς να λες πως ατείν’ που αντιφέρκουνταν είναι πάντα ολίγ’;

Μάρκον

Ναι, ’ίνταν κι άλλο πολλοί, μονάχον όταν σοχρεύνε.

Λουκάς

Κι αν ’κι’ σοχρεύνε;

Μάρκον

Πολλά φοράς ανασπάλλομ’ ατς.

Λουκάς

Θα χρειάσκουμες και τ’ άλλ’τς.

Μάρκον

Πάντα χρειάσκουμες τ’ άλλ’τς.

Λουκάς

Θα έρταν’;

Μάρκον

Πάντα έρταν’!

Λουκάς

Άμα αδά ’ς ση φορήν έν’ αλλέως.

Μάρκον

Ατότε άλλο ’κι’ θα φεύ’νε.

Λουκάς

’Κ’ επορώ να πιστεύω ότι αγωνίσκουνταν να θανατώνε τη μνήμην.

Μάρκον

Κι όμως ατό εν’ η αληθείαν! Χρόνος. Και αν ’κ’ αντιφέρκουμες, ατείν’ θα πετσαρεύνε ατο.

Λουκάς

Ντο επορούμε να εφτάμε; Χρόνος. Κι αρ’ μόνον ανθρώπ’ είμες…

Μάρκον

Αρ’ για τ’ ατό, επειδή είμες ανθρώπ’, επορούμε να αντιφέρκουμες.

Λουκάς

Πόσον θα πλερώνομ’ α;

Μάρκον

Η μνήμη ’κι’ πλερούται.

Λουκάς

Φοούμαι τον θάνατο…

Μάρκον

Το ανάσπαλμαν έν’ ατό που πρεπ’ να φοούμες. Ο θάνατον κάποτε θα έρται, το ανάσπαλμαν έν’ απάνθρωπον!

Βγαίνουν από τη σκηνή αφήνοντας τις καρέκλες.