Ο ένας είναι ανεβασμένος στη σκηνή και ο άλλος από κάτω, έχει πιάσει και τις δύο θέσεις με χέρια και με πόδια.

– Είμαστε έτοιμοι να σε απολαύσουμε.Λέει ο άλλος .

– Ποιοι;Λέει ο ένας .

– Εμείς κι εμείς! Ποιος άλλος;

Και ξεκινάει ένα απότομο και δυνατό χειροκρότημα ο ένας για τον άλλον.

– Πολύ καλή εισαγωγή στο θέμα μας: ο άνθρωπος και το μηδέν. Λοιπόν κάνε ένα μικρό αυτοσχεδιασμό περί του θέματος.

Ξανακάθεται κανονικά στη θέση του, αλλά με το ύφος του σκηνοθέτη, του ψαγμένου βέβαια.

– Κυρίες και Κύριοι που δεν είστε εδώ!Τα λέει με ύφος παρουσιαστή σε τσίρκο. ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ!

– Ευχαριστούμε! Εδώ η μοναξιά σου!

Κοιτάζει με απορία ποιος από αυτούς που δεν ήρθαν, του απάντησε. Δείχνει κάπου.

– Εσύ εκεί το τίποτα! Το όρθιο μηδέν. Βρες άλλο ένα όρθιο μηδέν και ελάτε να ξαπλώσετε μαζί μας.. Άντε ξεκουμπίσου τώρα!

– Μα ο άνθρωπος συνομιλεί με το μηδέν; Τι άνθρωπος! Και τι μηδέν!

– Το έκανα γιατί ο στόχος είναι να συνομιλήσω με το άπειρο!

– Πόσο καιρό έχεις να κάνεις μαθηματικά;

– Όσο καιρό έχω να κάνω ποδήλατο! Από μικρός. Φαίνεται;

– Τότε ας μηδενίσουμε αυτόν τον χρόνο κι ας μιλήσουμε για το άπειρο. Ξέρεις ότι υπάρχουν άπειρα σε πλήθος άπειρα;

– Ότι δεν υπάρχουν τέλη δηλαδή, τα οποία υπάρχουν σε πλήθος τελών που δεν υπάρχουν ούτε αυτά;

– Όχι, αναφέρομαι στην πανέμορφη ανακάλυψη του Cantor !

– Χμ! Κατάλαβα. Αν δηλαδή ανακαλύψεις λογική στην αυτοσχεδιαστική μου ερμηνεία, θα μου βάλεις πρώτο βαθμό;

– Απλώς θα είναι αν είσαι πιο κοντά στο μηδέν ή σε ένα από τα άπειρα.

Κατεβαίνει από τη σκηνή και τον αγκαλιάζει.

– Τώρα που είμαι πιο κοντά;

– Σε μένα! Που δεν είμαι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Απέναντι στο μηδέν δεν πήγες προς το άπειρο, αλλά προς τον άλλον άνθρωπο που βρίσκεται στην ίδια θέση με σένα. Η συμβολική κίνηση είναι μέσω της ανθρωπιάς της, η εκκίνηση της Ανθρωπότητας!

– Ήρθε επιτέλους η ώρα της εκκίνησης;

– Ναι, επιτέλους, αλλά εσύ γιατί αργείς τόσο πολύ να μας δείξεις ότι είσαι άνθρωπος;

– Επειδή η ανθρωπιά είναι σαν το καλό κρασί. Όσο αργεί, τόσο πιο ουσία μένει στα χείλη της ανθρωπότητας. Δεν μου είπες όμως. Πως σου φάνηκε ο αυτοσχεδιασμός;

– Χωρά σ’ ένα ποτήρι!

– Χώρα σ’ ένα ποτήρι θα μπορούσε να ήταν, αν δεν υπάρχει τόνος, μα από τι υλικό το ποτήρι;

– Ξέρεις με πόσους τρόπους μπορείς ν’ αδειάσεις ένα ποτήρι άδειο;

– Με κάμποσους. Εγώ θα διάλεγα τον πρώτο. Το ξεδίψασμα!

– Όχι, υπάρχει μόνο ένας τρόπος. Γιατί όποιο τρόπο και να σκεφτείς ακόμα και με άπειρες σε πλήθος ιδέες, θα είναι πάντα ισόμορφος με έναν και μόνο: να μην κάνεις τίποτα. Έτσι βλέπεις το ένα συνδυάζει το άπειρο με το κενό μέσω της μοναδικότητας της σκέψης μας. Στην υγειά σου, φίλε μου, με τους αυτοσχεδιασμούς σου!

– Χμ! Αυτός ο ένας και μοναδικός τρόπος είναι που ρήμαξε τα άτομα της κοινωνίας. Η αδράνεια. Δεν κάνουν τίποτα για να αδειάσουν από το τίποτα. Στην υγειά σου φίλε Άνθρωπε, με τους αριθμούς σου.. Και τσουγκρίζουν αριστερό χέρι με δεξί.