2 φίλοι κάθονται στις μπροστινές θέσεις ενός θεάτρου. Δεν υπάρχει κανείς άλλος. Μόνο η ταξιθέτρια που κάθεται πάνω στην σκηνή και περιμένει να μπει ο κόσμος.

-Περίεργη παράσταση. Θυμάσαι τον τίτλο της; Μιλώντας σιγά.

-Το παρασκήνιο. Σιωπή. Αλλά πες μου είναι δυνατόν να έχουν βάλει αυτήν την κυρία μόνο για μας τους δύο; Μήπως έκλεισαν τις θύρες;

-Και το θέμα είναι πως σε μας δεν ήταν χρήσιμη, αφού ξέραμε πως οι θέσεις μας είναι αυτές οι δυο οι βυσσινί. Όλες οι άλλες είναι καφέ. Κοιτάζει πίσω. Ανοιχτές είναι οι θύρες ακόμα.

-Λες και ήξεραν ότι προτιμάμε βυσσινάδα παρά καφέ, εκτός αν έχει 7 κουταλιές ζάχαρη. Μήπως δεν είμαστε ο καθένας στη δική του θέση, γιατί μας κοιτάζει επίμονα.

-Δε το σκέφτηκα. Σηκώνονται κι αλλάζουν θέση. Ελπίζω να είσαι άνετα από τα αριστερά μου τώρα. Αν και πάντα απ’ τα αριστερά σε νιώθω φίλε. Αφού αριστερόχειρ είμαι όπως ήδη γνωρίζεις.

-Κοίτα πόσο χαρούμενη είναι τώρα! Τι σου κάνει μία μετάθεση φιλίας. Κι έτσι τα χέρια μας που γράφουν είναι κοντά σαν τον πίνακα του Escher. Είμαστε ένας πίνακας σε ένα θέατρο.

-Που αυτό το θέατρο είναι ήδη σαν πίνακας. Είμαστε ένας πίνακας, μέσα σε έναν πίνακα, όπου περιμένουμε ηθοποιούς να “ζωγραφίσουν” με τις ερμηνείες τους.. Ήμουν σίγουρος, με μαθηματική ακρίβεια, πως είσαι θαυμαστής του Escher.

-Πώς θα μπορούσα να κάνω αλλιώς μετά την ανάγνωση του βιβλίου: Gödel, Escher, Bach; Μήπως αυτή η θεατρική παράσταση είναι αυτοαναφορική; Φαντάζεσαι να είμαστε εμείς οι ηθοποιοί και κανείς να μην μας το είπε!

-Ένιωσες τώρα τελευταία δηλαδή, πως κάνεις πρόβες στη ζωή σου;

-Έκανα πολλές, αλλά είμαι πάντα ο σκηνοθέτης. Αν ήσουν ο ηθοποιός μου, θα σου έδειχνα. Ακόμα ν’ αρχίσει η παράσταση; Η κυρία έφυγε πάντως…

-Μπορεί να πήγε στο φουαγιέ. Μπορεί να ήρθε κόσμος. Άνθρωποι. Σηκώνεται λίγο όρθιος και κοιτάζει προς τα πίσω μιλώντας κάπως δυνατά, σαν να θέλει επίτηδες να τον ακούσουν. Μα είμαι ο ηθοποιός σου. Και από τότε που με γνώρισες – δε λέω σε γνώρισα – με έχεις σε εντατικές πρόβες μη μοναξιάς. Αλλά κάποιες φορές δεν τα καταφέρνω και χάνεις τον ηθοποιό σου.

-Αλλά σε ξαναβρίσκω συνεχώς λες και παίζεις σε σήριαλ, ενώ το έργο είναι μοναδικό. Βέβαια, μπορείς να έχεις σχέση με τον ισομορφισμό του Sidis και απλώς να πρέπει να αποφασίσω ότι είσαι ένας και μόνος.

-Και για πες μου λοιπόν. Ουσία έχω ή ερμηνεία;

-Έχεις ουσία. Απλώς είναι λεπτή… και σπάνια… σαν τις γαίες!

-Ναι αυτό είναι αλήθεια. Πως προϋπάρχω με το Χάος και με Έρωτα συμβάλω στη δημιουργία του Κόσμου μου.. Να που βρεθήκαμε στους κόσμους μας όμως. Και αυτό είναι ουσία! Αλλά με τις ερμηνείες τι θα γίνει τελικά; Θα παίξει κανείς πάνω στη σκηνή ή θα ανέβω να αυτοσχεδιάσω, στους 2 και μοναδικούς θεατές, που θα γίνουν ένας αφού θα θυσιαστώ από θεατής, για τη ζωή του ηθοποιού..

-Τέτοια θυσία την περιμένω πώς και πώς. Λοιπόν, για ανέβα διακριτικά πάνω στην σκηνή. Σκέφτηκα κάτι.

-Ας ξεκινήσουμε με θετικό πρόσημο. Μιλάει πάνω από τη σκηνή. Έτοιμος για συνουσία!

-Ελπίζω αυτό να μην το βάλεις στο κείμενο, γιατί μοιάζει με μονολογικό διάλογο και θα μας πουν ότι κάνουμε αυτοαναφορά!

-Αυτοαναφορά στο χειροποίητο! Χμ! Αυτοαναφορά γνώσης θα κάνουμε λοιπόν. Αλλά εσύ θα είσαι “αυτό” και εγώ η “αναφορά”.

-Κι εσύ είσαι ο ένας και εγώ ο άλλος!