Τα νέα δεδομένα είναι στον τομέα της πολιτικής, ένα καλό υπόβαθρο ανάλυσης διαχρονικών νοητικών σχημάτων στρατηγικής. Υπάρχει κυριολεκτικά μία επικαιρότητα άλωσης και ο καθένας λέει το κοντό του και το μακρύ του, λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Οι περισσότεροι κοιτάζουν πώς να ευνοηθούν και να εκδικηθούν τους πάντες για τα πάντα και βασίζονται πάνω σε ιδέες «νεολαινισμού» σαν να μην υπάρχει μνήμη. Άλλοι κοιτάζουν τις παρατάξεις τους, πιστεύοντας ότι είναι η πανάκια. Το πρόβλημα σε όλα αυτά τα στοιχεία είναι ότι έχουμε μόνο και μόνο εσωτερικές τριβές που δεν προσφέρουν τίποτα στην πατρίδα μας. Διότι αυτό είναι το μόνο σημαντικό για το μέλλον. Αν εξαιτίας της σαβούρας του παρελθόντος, αποφασίσουμε να απορρίψουμε τα πάντα, τότε δεν θα μας μείνει τίποτα. Ενώ υπήρχε ολόκληρο Βυζάντιο, οι εσωτερικές διαμάχες των χριστιανών, κατάφεραν να ενισχύσουν τους Οθωμανούς κατακτητές και τίποτα άλλο. Ακόμη και στα παίγνια υπάρχουν προτεραιότητες κι αν κάποιος δεν είναι ικανός να τις αντιληφθεί, τότε είναι χαμένος από χέρι, ακόμα κι αν έχει βάλει μόνο τα χεράκια του. Ο στρατηγικός στόχος είναι απλός. Η πατρίδα πρέπει να επιζήσει σε πρώτη φάση, για να μπορέσει να πάρει αποτελεσματικές αποφάσεις, ικανές να αλλάξουν τα σημερινά δεδομένα. Οι μάχες στα παρασκήνια έχουν νόημα μόνο και μόνο αν έχουν αποτέλεσμα στη σκηνή. Η Ελλάδα μπορεί να μην πεθαίνει, όπως λένε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και να αυτοκτονήσουμε για να το επιβεβαιώσουμε. Όταν κοιτάς μόνο τις μικρότητες και τα κοινωνικά συνθήματα, χάνεσαι μέσα σ’ ένα ανούσιο ταξιακό πόλεμο. Μπορεί να απασχολεί τις κοινωνικές μάζες, αλλά δεν σημαίνει ότι προσφέρουν μέλλον στο λαό μας. Πρέπει να γίνει μια ανασυγκρότηση, τα παλιά κόμματα να ξεκαθαρίσουν τις θέσεις τους και τα νέα να αποκτήσουν ξεκάθαρες θέσεις, για να ξέρουμε ποια είναι πραγματικά ικανά να ακολουθήσουν μία εθνική στρατηγική που βοηθάει την πατρίδα μας κι όχι μόνο τα τοπικιστικά συμφέροντα τους, αλλιώς μετά την άλωση θα μας μείνουν μόνο μοιρολόγια για μια ξεχασμένη πατρίδα, τη δική μας.