Με το νταούλι στο μυαλό
ακούγαμε τη σιωπή
των θυμάτων της γενοκτονίας
και στην πλατεία
θαυμάζαμε τα παλικάρια
με τα μαύρα ντυμένα
δίπλα από το λευκό
το μάρμαρο του Λεωνίδα
για να μην ξεχάσουμε
ότι ο αγώνας δεν έληξε
μετά τη γενοκτονία
κι έπρεπε ν’ αγγίξουμε
όχι μόνο την αναγνώριση
αλλά και την ποινικοποίηση.