Η πατρίδα μας είναι καταπιεσμένη κι ο λαός μας δεν ξέρει ποιον να πιστέψει με όλα αυτά που ακούει. Θα ήθελε να υπάρχει κάποια λύση, αλλά δεν έχει τη δυνατότητα να δει το μέλλον, διότι το παρόν και η πραγματικότητα λειτουργούν ως ένας ορίζοντας που αποτελεί ένα εμπόδιο. Έτσι, όταν ο πολιτικός είναι ανίκανος να αλλάξει τα δεδομένα και αναγκάζει το λαό μας να μην έχει πια ούτε ελπίδα, δεν είναι ανάγκη να είναι καν υποψήφιος. Ο λαός μας θέλει ανθρώπους που να λειτουργούν ως παράδειγμα και να παραμένουν σε όλη τη σταδιοδρομία τους με το ύφος τους, δίχως να εκφυλίζονται με άλλες επιρροές που δεν έχουν τάσεις που υποστηρίζουν τις θέσεις του ελληνισμού. Για όλους αυτούς τους λόγους σε αρχικό στάδιο πρέπει να υπάρχει η ελπίδα. Αυτή όμως η ελπίδα δεν μπορεί να είναι παρά μόνο η αρχή. Η ελπίδα της αλλαγής έχει νόημα μόνο όταν η αλλαγή ετοιμάζεται πραγματικά και σε πρακτική βάση. Διότι οι εκλογές δεν μπορούν να αποτελούν τον τελικό στόχο εκτός βέβαια για μερικούς ανίκανους που δεν έχουν την ικανότητα να προσφέρουν τίποτα άλλο. Συνεπώς, η ελπίδα πρέπει να βλέπει και το όραμα που θα υλοποιηθεί, για να φέρει την καινούργια πραγματικότητα, δίχως να διστάσει να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές. Πρέπει λοιπόν η ελπίδα να δείξει αυτό το όραμα, για να γίνει πειστική στο λαό μας. Δίχως όραμα, η ελπίδα μπορεί να μετατραπεί σε πολιτικό πρόσχημα. Ο πολιτικός πρέπει να ξεπεράσει αυτό το επίπεδο για να μην υπάρξει ανάμειξη με τους άλλους. Η διαφορά θα κάνει τη διαφορά. Η πρώτη όμως είναι αναγκαία, για να γεννηθεί η δεύτερη. Σε αυτό το πλαίσιο υπάρχει κι η πρωτοβουλία. Αυτή είναι σημαντική για τη διαφορά, αλλιώς η δράση εγκλωβίζεται σε πεδίο της αντίδρασης. Όταν η ελπίδα αρπάζει την πρωτοβουλία, είναι ικανή να κάνει τη διαφορά. Σε αυτές τις εκλογές είναι σημαντικό να επικεντρωθούμε στην έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Δίχως αυτή όλες οι προσπάθειες που ακούμε είναι ανούσιες. Ο πολιτικός που είναι συνειδητοποιημένος πρέπει να το αντιληφθεί και να πείσει τους εταίρους του για την αναγκαιότητά της. Αν χάνει χρόνο σε λεπτομέρειες και σε αντιπαραθέσεις καθαρά κομματικές, όχι μόνο δεν θα προσφέρει τίποτα στο λαό μας, αλλά δεν θα του δοθεί καν η δυνατότητα να εκφραστεί, για να δείξει τον δρόμο και στους άλλους που δεν τον βλέπουν. Ακούμε ασήμαντες συζητήσεις που γεμίζουν το χώρο, δίχως να αφήνουν κανένα ίχνος στο χρόνο. Ξεχνούν όλοι ότι ο στόχος είναι μια μεταστρατηγική οντότητα που δεν ανήκει στη στρατηγική. Το ίδιο ισχύει και για την ΑΟΖ. Διότι είναι το όραμα της μεταστρατηγικής. Απλώς πρέπει να επιλεχθεί η στρατηγική της υλοποίησης, δίχως δισταγμό και διπλωματικές επιφυλάξεις. Η πατρίδα μας περιμένει έναν πολιτικό ικανό να θεσπίσει την ΑΟΖ και να ορίσει την ομάδα κρούσης που θα διαπραγματευτεί με την Αλβανία, την Ιταλία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο, την Κύπρο και την Τουρκία αν το θέλει βέβαια, για να ορίσει την ελληνική ΑΟΖ. Δεν είναι ανάγκη να μπλέξει σε πολιτικάντικες συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά κι έχουν μόνο στόχο την ύπαρξη βουλευτών σε κόμματα. Δεν είναι απαραίτητο και δεν το έχουμε ανάγκη. Ας είναι επίμονος πάνω στο θέμα της ΑΟΖ κι ας οδηγήσει την χώρα σε μία νέα πραγματικότητα. Αλλιώς αν είναι να είναι μόνο και μόνο ένας διαχειριστής, ένας πολιτικός χαμηλού επιπέδου, ας μας αφήσει ήσυχους με τα θέλω του. Αν είναι ελπίδα, ας υλοποιήσει το όραμά μας για το καλό του τόπου και το μέλλον του λαού μας.