Μόλις έλαβα το βιβλίο του χρονικού. Μπορεί να μην ήταν έκπληξη, αφού η βιβλιοθηκάριος ήξερε ότι υπήρχε ανάγκη, δεν μπορούσε όμως να προβλέψει ότι ο διευθυντής της συλλογής υπήρξε κάποτε καθηγητής του Δασκάλου για εκείνα τα ομηρικά έτη που είχε ξεχάσει η κοινωνία. Εκείνος βέβαια δεν ήξερε ότι διάβαζα ήδη τα μυκηναϊκά συλλαβογράμματα, πριν καν τον γνωρίσω αλλά όταν το ανακάλυψε χαμογέλασε διακριτικά, για να μην πληγώσει τους άλλους. Έτσι αυτό το βιβλίο ήταν μια πολλαπλότητα που μ’ άγγιξε από τον προηγούμενο αιώνα και όχι μόνο από τους παλιότερους. Ο Μεσαίωνας ήταν λοιπόν πιο κοντά, λες και ακολουθούσε την γενίκευση των αριθμών του Fibonacci. Το μήνυμα του πύργου είναι ξεκάθαρο ακόμα και μετά τις πληγές, η ιπποσύνη πρέπει να συνεχίσει το έργο. Κι αν δεν υπάρχει κανένας να το υποστηρίξει, δεν έχει σημασία διότι αποτελεί ανάγκη του πρέποντος. Βέβαια τώρα που διαβάζεις την μαθητική απαίτηση μπορεί ν’ αντιλαμβάνεσαι ότι όντως δεν ήξερες τι έκανες αλλά βλέπεις ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε δυναμώνει. Έτσι και εσύ πρέπει να ξεπεράσεις τις ανάγκες σου για να δεις την ανάγκη του έργου για τον χρόνο και την Ανθρωπότητα. Η ιστορία μας είναι η ιστορία, τώρα το ξέρεις. Ετοιμάσου λοιπόν για το μέλλον.