– Γιατί δεν μας έχετε πει τίποτα;
– Για ποιο πράγμα;
– Για τα παιδιά!
– Ποια;
– Ξέρετε εσείς…
– Μεγάλωσαν.
– Έχετε δίκιο. Κάτι άλλο;
– Δεν τα ξέχασα.
– Το ξέρω.
– Σημασία έχει να ζουν στο τόπο τους.
– Είναι όμως ελεύθερα.
– Όταν τα έδειχναν δεν ήταν.
– Και τώρα;
– Τώρα είναι ελεύθερα ακόμα και πολιορκημένα.
– Αυτό είδα.
– Είδες το σωστό!
– Θα αντέξουν όμως;
– Άντεξαν όταν ήταν πιο δύσκολα.
– Το ξεπέρασαν.
– Ναι, με πάθος.
– Και τα μαθήματα πώς ήταν;
– Παράξενα βέβαια…
– Και τα θέματα;
– Όποιο να αγγίζαμε, γινόταν φιλοσοφικό!
– Τι εννοείτε;
– Η έννοια της ελευθερίας είναι δύσκολη.
– Για τα εγκλωβισμένα;
– Ειδικά γι’αυτά!
– Μα γιατί;
– Διότι γεννήθηκαν σε μια φυλακή.
– Και δεν ήξεραν πώς ήταν έξω;
– Όχι!
– Δεν κατάλαβα.
– Δεν ήξεραν τι σημαίνει να είσαι μέσα.
– Πώς είναι δυνατόν;
– Ήταν η μόνη δική τους πραγματικότητα.
– Και για την ιστορία;
– Ξεφεύγαμε από την λογοκρισία.
– Δηλαδή;
– Ήμασταν ήδη απαγορευμένοι, τι να λογοκρίνουν;
– Και το μάθημα;
– Ήταν του ελληνισμού, δίχως κανένα συμβιβασμό.
– Τώρα εξηγείται λοιπόν.
– Δεν έχουμε άλλη λύση.
– Για να λύσει το πρόβλημα.
– Για ν’αντέξουν ως τη λύση.