Το πρώτο βιβλίο του ανώνυμου ισπανικού χειρόγραφου εξέταζε όλες τις λεπτομέρειες που είχαν οδηγήσει την απώλεια της Κύπρου για τη Χριστιανοσύνη σχετικά με τα λάθη αλλά επίσης και τις θυσίες κάποιων μαχητών των οποίων ο τίτλος ευγενείας δεν είχε λυγίσει κάτω από τον ζυγό της οθωμανικής βαρβαρότητας. Ωστόσο ο Ιππότης ήξερε πάρα πολύ καλά τις αδυναμίες του ενετικού στόλου. Η ήττα προμήνυε πάνω από όλα εσωτερικά προβλήματα κι όχι της οθωμανικής εξουσίας. Το αληθινό πρόβλημα τώρα ήταν ότι το νησί είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων. Ο Δάσκαλος ήξερε πόσο αυτό το σημείο είχε διαδραματίσει ένα κρίσιμο ρόλο για την Ένωση που είχε δημιουργηθεί στις 29 Μαΐου 1571. Για αυτόν, αντικαθιστούσε έτσι την ημερομηνία της άλωσης της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου 1453. Επρόκειτο λοιπόν για μια αντεπίθεση ενάντια στην οθωμανική αυτοκρατορία με σκοπό να δείξει τον ψεύτικο χαρακτήρα του αήτττητού της. Ξαναδιάβασε με προσοχή το πρώτο κεφάλαιο της συγκρότησής της.
«Η Ένωση ανάμεσα στην Ιερότητά της, την Μεγαλειότητά της και την Κυριότητά της από τη Βενετία οφείλει να είναι διαρκώς αμυντική και επιθετική, στρεφόμενη κατά των Τούρκων και των εδαφών τους συμπεριλαμβανομένων αυτών της Αλγερίας, της Τρίπολη και της Τύνιδας.»

Ήταν ενδιαφέρον να διαπιστώσει τον ρόλο που διαδραμάτιζαν αυτές οι τρεις τελευταίες πόλεις ήδη από εκείνη την εποχή και την σύνδεσή τους με τα γεγονότα που αφορούσαν το απέραντο γαλάζιο. Τα σημεία πρόσβασης και ελέγχου ήταν πάντα πολύ σημαντικά και αυτό δεν παρέλειψε να το πει στη βιβλιοθηκάριο.
«Πρόκειται να αφήσουμε μια θέση τιμητική στην Ένωση στον Αυτοκράτορα, στους βασιλιάδες της Γαλλίας, της Πορτογαλίας , της Πολωνίας και επεκτείνουμε τις κοινές δυνάμεις με ό,τι θα μπορούσαν να συνεισφέρουν, ο Πάπας παρότρυνε αυτούς του Πρίγκιπες και όλους του Χριστιανούς Πρίγκιπες για να συμμετέχουν στην Ένωση.»

Το παράδειγμα δόθηκε, το μονοπάτι είχε καθορισθεί. Και μετά από όλα αυτά, οι αδιάφοροι θα ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι δεν έχουμε τίποτα κοινό και ότι οι χώρες της Ευρώπης δεν αποτελούν παρά μία απλή ένωση, απάντησε η βιβλιοθηκάριος όταν ο Δάσκαλος της υπέδειξε αυτές τις λεπτομέρειες της ιστορίας της Χριστιανοσύνης. Παρά λίγο να πνιγεί μαθαίνοντας το όνομα του στρατηγού αρχηγού της Ένωσης που δεν ήταν άλλο από τον γιο του αυτοκράτορα Κάρολου Κουίντου, του Αγιώτατου Κύριου Δον Χουάν της Αυστρίας. Ήταν λοιπόν όλοι τους και κανείς δεν ανέφερε τόσο ξεκάθαρα αυτά τα χρονικά θραύσματα που εξηγούν πολύ καλά τα πράγματα και τα γεγονότα που αφορούν το μέλλον. Ο χάρτης της Μεσογείου γινόταν όλο και περισσότερο πιο παχύς μέσα στον χρονικό χώρο από ό,τι μόλις είχε ανακαλύψει χάρη στο Δάσκαλο. Έτσι όλα ήταν συνδεδεμένα μέσω ενός δικτύου που διέσχιζε τον χρονικό λαβύρινθο χάρη στους Υπηρέτες της Ανθρωπότητας. Το μονοπάτι το είχαν διασχίσει οι Ναΐτες και στη συνέχεια οι Ιωαννίτες που δεν κατέληγε μόνο στις περίφημες σταυροφορίες μόνο αλλά οδηγούσε στην Ιερή Ένωση και στη νίκη των Ιπποτών μετά από τρομερές μάχες ενάντια στη βαρβαρότητα που ήθελε να τις βάψει με αίμα, στο απέραντο γαλάζιο.