Ο Ιππότης εξέταζε το φινάλε μιας παρτίδας και ιδιαίτερα τις μελέτες για την προώθηση των στόχων. Αυτή η σκακιστική προσέγγιση του επέτρεπε να μελετήσει τις μάχες σε ένα κλειστό σύμπαν και έτσι ήξερε τον πυρήνα του προβλήματος χωρίς να χάνει χρόνο στις γύρω λεπτομέρειες. Είχε παρατηρήσει ότι αυτός ήταν ένας αποτελεσματικός τρόπος για να επισημάνει το σημείο κλειδί μιας μάχης. Αυτό του θύμιζε το παρελθόν και τις πραγματικές μάχες των Ιπποτών του παρελθόντος. Δεν αναρωτιόταν γιατί η βιβλιοθηκάριος του είχε επιμείνει στη δίγλωσση μετάφραση του Χρονικού του Μορέως. Ήξερε ήδη την αίσθηση αυτής της πράξης. Ήταν η λογική συνέχεια μιας λόγιας συζήτησης για αυτή την εποχή. Ήταν έτσι ένας τρόπος να επανερμηνευτεί το παρελθόν μέσα σε ένα πλαίσιο μη γραμμικό που εμπλεκόταν ο πολυκυκλικός χρόνος. Τα σημάδια ήταν τόσο κοντά που ήταν αδύνατο που να μην γίνουν χρονικές συγκρίσεις. Ήταν ακόμα ο σκοπός του ελιγμού. Αυτή η τελευταία λέξη κρεμόταν σε μία κίνηση. Σηκώθηκε και πλησίασε την σκακιέρα που βρισκόταν στη μέση της βιβλιοθήκης, πάντα έτοιμη να επέμβει στη μάχη. Έβαλε τα κομμάτια στη θέση μιας μελέτης. Έκανε μια αλυσιδωποίηση προς τα πίσω για να καταλάβει τη θέση επιλογής στη συνέχεια έλυσε τη μελέτη. Ήταν έτσι που θα είχαν ανατραπεί, αν δεν είχαν σφυροκοπήσει τον αντίπαλο. Αυτό χρονολογούταν εδώ κι αιώνες αλλά ο Ιππότης είχε κρατήσει την μνήμη άθικτη. Αυτή ήταν άλλωστε η αρχή της κατάστασης του, μία ανάγκη να υπάρχει, μια ανάγκη να πράττει, μια ανάγκη να δημιουργεί. Αυτή η μάχη ήταν πάρα πολύ βίαιη και ήταν αυτή που είχε επιτρέψει την απελευθέρωση της πόλης από την οθωμανική πολιορκία. Οι Υπηρέτες της Ανθρωπότητας είχαν έρθει για να αλλάξουν τα δεδομένα. Χαμογέλασε μπροστά στο τζάκι. Ήταν εκείνη τη στιγμή που κάλεσε την βιβλιοθηκάριο. Εκείνη έφτασε αμέσως. Ανοίγοντας την πόρτα κατάλαβε ότι ο Ιππότης είχε τελειώσει τον ελιγμό. Του χαμογέλασε με τη σειρά της και του πρόσφερε ένα ποτήρι cognac. Ήταν η παράδοση όταν υπήρχε ένας σοβαρός λόγος ενός θέματος ακόμα άγνωστη γι’ αυτήν. Ήταν επίσης ένας τρόπος να τιμήσουν τον κοινό τους φίλο, τον λόγιο. Η απουσία τους βάρυνε και για τους δύο κι ήταν ένας τρόπος να ακολουθήσουν από τη μια πλευρά τις συζητήσεις τους κι από την άλλη τη διδασκαλία του. Συμφώνησε με μία κίνηση του κεφαλιού. Σέρβιρε τα δύο ποτήρια και τα έβαλε πάνω στο τζάκι όπως το έκανε ο λόγιος, ο καθηγητής του. Κοίταξε το χρώμα μέσα στο ποτήρι. Αυτό το χρώμα ή μάλλον αυτή η ιδέα, τον ενθάρρυνε να ξεκινήσει από το απέραντο γαλάζιο για να της εξηγήσει τα πρώτα νοητικά σχήματα του οράματός του χρονικού του μέλλοντος. Πήρε το ποτήρι του και της το έδωσε το δικό της με τον τρόπο του λόγιου, του φίλου του.