Το βιβλίο που είχε πάρει μαζί της αφορούσε τον Guillaume de Champlitte. Ο Ιππότης είχε στη βιβλιοθήκη του ένα αντίγραφο του Χρονικού του Μορέως. Την ενδιέφερε στην μετάφραση στα γαλλικά μιας ελληνικής έκδοσης αυτού του έργου που ήταν μία από τις πιο παλιές. Αυτό την κέντρισε γιατί κανείς δεν ήξερε πού βρισκόταν το πρωτότυπο. Έτσι είχαν μεσολαβήσει αιώνες ανάμεσα στα γεγονότα και στην περιγραφή τους από το έργο που ήθελε να μελετήσει. Ακόμα κι αν η γλώσσα που χρησιμοποιόταν ήταν τόσο ιδιαίτερη δεν μπορούσε από το να της διεγείρει την περιέργειά της. Επικεντρώθηκε στο σημείο που αφορούσε την κατάληψη του κάστρου της Κορίνθου.

«Οι Φράγκοι προωθούσαν γύρω από τα τείχη τους καταπέλτες και τους τοξότες τους οι οποίοι έσυραν ενάντια στις επάλξεις με τόση βιαιότητα που κανένας δεν τολμούσε να φανεί στα ανοίγματα για να δει τη διάταξη των πολιορκητών»

Θυμήθηκε ότι ο Δάσκαλός της είχε αναφέρει αυτή την τακτική για να δείξει την ανάγκη να κρύψουν τις κινήσεις τους και εδώ, σε αυτή την περίπτωση, η τοποθέτηση των κλιμάκων. Τότε παρατήρησε αυτή τη φράση κλειδί.
«Αυτοί που υποβλήθηκαν, είχαν γλυτώσει από τους νικητές»

Ήθελε να επιστρέψει στη βιβλιοθήκη αλλά κρατήθηκε αμέσως. Η απαίτηση του Ιππότη ήταν σαφής. Χαμογέλασε αναλογιζόμενη ότι τα πράγματα ήταν πιο πολύπλοκα απ’ ό,τι είχε μάθει στην παιδική της ηλικία.

Ξαφνικά, φυλλομετρώντας το έργο, συνειδητοποίησε ότι ο Δάσκαλός της είχε σημειώσει κάποια χωρία του δεύτερου βιβλίου. Παρατήρησε ότι οι σημειώσεις του αφορούσαν συστηματικά τις μάχες και τις αλώσεις των πύργων σαν να δημιουργούσε με αυτόν τον τρόπο ένα ισχυρό δίκτυο ικανό να μοντελοποιήσει την προσέγγιση των Φράγκων στον Μοριά. Υπήρχαν επίσης ενδείξεις των τοπικών συμμαχιών. Είχε λοιπόν μελετήσει λεπτομερώς αυτό το κείμενο, με τον τρόπο του, για ν’ αναλύσει πέρα από τη φιλολογία και τα γλωσσικά προβλήματα, το στρατηγικό όραμα της Καμπανίας. Δάγκωσε τα χείλη της γνωρίζοντας τόσα λίγα γι’ αυτή την περίοδο γιατί ήξερε πάρα πολύ καλά αυτό το έδαφος. Ωστόσο αυτό δεν επαρκούσε, έπρεπε τώρα να εργαστεί διπλά για να καλύψει την καθυστέρησή της και να κατανοήσει σε βάθος τα διακυβεύματα εκείνης της εποχής και τις επιπτώσεις του τόσο μακρινού παρελθόντος στο παρόν. Εκείνη την στιγμή θυμήθηκε ένα ειδικό μάθημα πάνω στη λειτουργία του Douglas Hofstadter. Η ιδέα ήταν απλή αλλά όχι απλοϊκή. Το εγγύς μέλλον δεν εξαρτιόταν αναγκαστικά από το παρόν αλλά μερικές φορές περισσότερο από το μακρινό παρελθόν. Επέμεινε σε αυτή την ιδέα για να έχει ένα κοινό οδηγό στην ανάγνωση του έργου του παρελθόντος. Αυτός θα μπορούσε λοιπόν να είναι ένας τρόπος, μία μη γραμμική συλλογιστική για να καταλάβει την μνήμη μέλλοντος του Δασκάλου της και να είναι ικανή να τον βοηθά να βοηθά. Γι’ αυτό λοιπόν, δεν είχε πει τίποτα και βλέποντας την να φεύγει με αυτό το βιβλίο λες κι ήξερε ότι θα έψαχνε να καταλάβει όχι μόνο την ιστορία αλλά την ουσία της, τον μύθο.