Ο Ιππότης άκουγε την παλαιά μουσική του κλαβεσέν και χωρίς πραγματικά να το προσέξει, βρισκόταν μέσα σε αυτό το δωμάτιο που ήξερε τόσο καλά από την πιο τρυφερή του παιδική ηλικία χάρη στην παρουσία των αμέτρητων βιβλίων. Η βιβλιοθήκη δεν είχε αλλάξει εδώ και δεκαετίες. Την έβλεπε πάντα με αυτόν τον τρόπο: ένα κλειστό σύμπαν ανοιχτό στον κόσμο, μια πνευματική υποδομή μιας ισχνής ορατότητας για το εξωτερικό. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι με σπάνια έργα που έπρεπε να διατηρήσει μέσα σε αυτό το πέρασμα των αιώνων για να μην ξεχαστεί τίποτα, όχι μόνο από την ανθρώπινη φύση αλλά από τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Αν τα βιβλία ήταν παλιά, ήταν λόγω του απαραίτητου χρονικού πάχους για την ανθρώπινη παρουσία. Καμία δικαιολογία, καμία αιτιολόγηση, καμία απολογία, όλα ήταν θέμα ανάγκης. Δεν ήταν μία απλή αρχή αλλά μια διαχρονική αξία.

Η μουσική αντηχούσε ακόμα στα αυτιά του Ιππότη λες και δεν είχε γίνει η παραμικρή κίνηση για να απομακρυνθεί ενώ κρατούσε στα χέρια του ένα έργο από τη βιβλιοθήκη του. Είχε μόλις διατρέξει τις πρώτες σελίδες όταν αντιλήφθηκε ότι δεν ήταν μόνος. Η βιβλιοθηκάριος ήταν λοιπόν ήδη εκεί στον τελευταίο όροφο της βιβλιοθήκης. Δεν είχε τολμήσει να διακόψει τις σκέψεις του Ιππότη και είχε παραμείνει γαντζωμένη στην ξύλινη σκάλα που της επέτρεπε να έχει πρόσβαση στα πιο παλιά βιβλία. Μόνο μετά από μία τόση μακρά στιγμή ακινησίας, ήταν υποχρεωμένη να σπάσει τη σιωπή με μία κίνηση η οποία παρά την συγκράτησή της, ξάφνιασε τον Ιππότη.

– Δεν ήθελα να σας ενοχλήσω, είπε περιμένοντας την αντίδραση.

– Δεν είναι σοβαρό, απάντησε, άκουγα απορροφημένος στις σκέψεις μου.

– Δάσκαλε…

– Ναι, πες μου.

– Έχετε κάποιο πρόβλημα που σας απασχολεί. Αν μπορώ να σας προσφέρω οποιαδήποτε βοήθεια, μην διστάσετε να…

– Μην ανησυχείτε, απάντησε αυτός για να μην συνθλίψει την τόσο εύθραυστη φύση της. Άνηκε όπως αυτός στον κόσμο των βιβλίων. Διάβαζε και αντέγραφε μερικές φορές, όλα όσα έγραφε γιατί ήξερε πόσο η σκέψη του ήταν σημαντική για την τύχη της χώρας έτσι κατάλαβε γρήγορα ότι κάτι τον απασχολούσε. Αυτή ήταν η σκέψη της πριν του απευθύνει τον λόγο.

– Δάσκαλε, ξέρετε ότι…

– Το ξέρω καλά.

Κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να επιμένει έτσι σταμάτησε και κατέβηκε σιγά σιγά από την σκάλα με το βιβλίο του στο χέρι. Ο Ιππότης το παρατήρησε αλλά δεν είπε τίποτα. Το έργο άνηκε σε αυτή την εποχή που δεν έπρεπε να ζήσει αν δεν ήταν αυτό που ήταν.
– Μπορώ να αποσυρθώ με αυτό το βιβλίο;

– Με την άνεσή σου. Και μετά από μία παύση πρόσθεσε μόνο ότι ήθελε να μείνει μόνος. Έκλεισε την πόρτα πίσω της. Ήξερε ότι αυτό ήταν η αρχή.