Ότι το παιχνίδι αποτελεί ως ιδέα, ένα ελκυστή για τους ανθρώπους δεν είναι μια εφαρμογή της θεωρίας παιγνίων αλλά της ανθρώπινης ψυχολογίας. Για τον στόχο του άρθρου όμως θα το θεωρήσουμε ως βάση δεδομένων μας. Με αυτή την έκφραση εννοούμε ότι η γενίκευση είναι φυσιολογική και δεν μετατρέπεται σε γενικότητα. Επιπλέον οι αναλύσεις ακόμα και φιλολογικές αρκούν για να αποδείξουν την εμβέλεια του φαινομένου (βλ. Ο παίκτης του Ντοστογεύσκι). Αυτό σημαίνει ότι το παιχνίδι ως ελκυστής έχει ως δεξαμενή έλξης την πλειοψηφία του πληθυσμού και ανάμεσά της υπάρχουν και άτομα δίχως χρηματικές ανάγκες. Αυτή η βάση συνδυάζεται και με την έννοια του απαγορευμένου που κακώς συσχετίζεται νοητικά με το παράνομο. Το απαγορευμένο ενισχύει την έλξη του παιχνιδιού, το οποίο γίνεται μέσω αυτής της διαδικασίας ένα κοινωνιολογικό φαινόμενο.

Στην Κύπρο για ιστορικούς και άλλους λόγους, τα καζίνα είναι παράνομα, προς το παρόν τουλάχιστον. Σημειώνουμε τον προσωρινό χαρακτήρα αυτής της νομολογίας διότι δεν έχει ακόμα ενταχθεί όλο το σύστημα της Κύπρου στην ευρωπαϊκή προσέγγιση του παράνομου. Πάντως προς το παρόν, η Κύπρος λειτουργεί με αυτά τα δεδομένα. Αν και αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει από μόνο του ένα κοινωνιολογικό πρόβλημα προτιμούμε να επικεντρώσουμε το θέμα μας πάνω στην κατοχή. Διότι στα κατεχόμενα τα καζίνα δεν είναι παράνομα για το ψευδοκράτος και αυτό εδώ και χρόνια, άσχετα αν μερικοί σκόπιμα το αναφέρουν μόνο πρόσφατα. Έχουμε λοιπόν άτομα που χρησιμοποιούν εδώ και χρόνια το κατοχικό καθεστώς για να εξασφαλίσουν την πρόσβαση τους στο παιχνίδι. Και η φυσιολογική προσέγγιση αυτού του φαινομένου είναι απλώς η κριτική της πράξης δίχως όμως αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει μια υλοποίηση. Η κρίση παραμένει ηθική αλλά προπαντός θεωρητική.

Νομίζουμε ότι η λύση του προβλήματος χρειάζεται μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση, αν και αυτή μπορεί να ξαφνιάσει την κοινή λογική. Πρέπει πρώτα όμως να αντιληφθούμε ότι το καζίνο δεν μπορεί να είναι μη ηθικό εφόσον η ύπαρξη του είναι πάντα μια κρατική απόφαση προς όφελος του κράτος σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο. Το καζίνο αποτελεί λοιπόν μια νομολογική έννοια. Επιπλέον όπως τουλάχιστον το μισό κέρδος του ανήκει στο κράτος, το οποίο εξασφαλίζει με αυτό τον τρόπο υλοποιήσεις προς όφελος της κοινωνίας, το καζίνο παρουσιάζεται ως ένας μετασχηματιστής που μετατρέπει την ατομική και ψυχολογική προσέγγιση σε συνολική και κοινωνική.

Το κυριότερο σημείο όμως όσον αφορά την Κύπρο είναι ότι τα καζίνα του κατοχικού καθεστώτος το ενισχύουν. Θεωρούμε λοιπόν αναγκαία όχι μόνο την αλλαγή του νόμου όσον αφορά τα καζίνα αλλά και την ενεργοποίηση και τον συντονισμό κινήσεων για την δημιουργία ενός καζίνου στην Κύπρο. Είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να αντισταθούμε σε αυτό το σημείο στο κατοχικό καθεστώς, για να παραμείνουν τα χρηματικά ποσά στη νόμιμη Κύπρο και για να μετατρέψουμε σε πράξεις προς όφελος της κοινωνίας όλα όσα χάνονται άσκοπα επειδή οι αγωνιστές της |Κύπρου δεν αντιμετωπίζουν ολικά το πρόβλημα. Η στρατηγική λειτουργεί με δεδομένα και δημιουργεί ουτοπίες και όχι το αντίθετο.