Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Ρόδου το 1522, στον προμαχώνα της Auvergne.

Δάσκαλε, οι προμαχώνες της Aragon, της Αγγλίας, της Προβηγκίας και της Ιταλίας απειλούνται να πέσουν …

Και ο πύργος της Ισπανίας έχει μόλις καταρρεύσει.

Τι σκοπεύετε να κάνετε;

Τι παράξενη ερώτηση!

Δεν ήθελα να σας προσβάλω, Δάσκαλε. Μόνο φήμες λένε ότι η Ρόδος θα γίνει ο τάφος σας.

Τι κακό υπάρχει σ’ αυτό;

Τι κακό; Μα σκοπεύετε να πεθάνετε;

Είναι η μοίρα του καθενός.

Ναι, αλλά εδώ; Τώρα;

Εδώ, τώρα, αλλού και μετά!

Δεν σας καταλαβαίνω, Δάσκαλε.

Κι όμως είναι καθήκον μας.

Καθήκον μας;

Πρέπει να υπερασπιστούμε την ελευθερία απέναντι στη βαρβαρότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Μα αν η Ρόδος πέσει, ο ρόλος μας θα έχει τελειώσει.

Τίποτα δεν θα τελειώσει.

Πώς είναι αυτό δυνατόν; Δεν θα παραδοθούμε αν πέσει η πόλη;

Όχι ακριβώς …

Έχετε λοιπόν ένα σχέδιο;

Σ’ εκπλήσσει αυτό;

Όχι, είναι καθησυχαστικό να το ακούω.

Δεν είμαι βέβαιος γι ‘αυτό.

Eίναι ένα επικίνδυνο σχέδιο;

Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικό;

Δεν με εκπλήσσει για σας.

Το περίμενα.

Αλλά τι θα κάνουμε τώρα;

Θα αντισταθούμε.

Μέχρι πότε;

Μέχρι το τέλος.

Η παράδοση;

Ο θάνατος μας.

Πριν ή μετά.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να πεθάνουμε εδώ, και ειδικά τώρα.

Γιατί λοιπόν;

Γιατί ο αγώνας μας εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν μπορεί να τελειώσει στη Ρόδο το 1522.

Ακόμα δεν το καταλαβαίνω.

Εάν οι οθωμανοί καταλάβουν τη Ρόδο, είναι για να ελέγξουν τους θαλάσσιους δρόμους στα Δωδεκάνησα.

Και ο λόγος;

Η Κωνσταντινούπολη και η Αίγυπτος.

Αλλά αυτά είναι τόσο μακριά.

Μάλλον το αντίθετο. Επιτίθενται επίσης στο νησί της Κρήτης.

Μα οι συμφωνίες με τους Βενετούς;

Μια σαφής στρατηγική για να τους δώσει χρόνο και να μας αποτρέψουν να λάβουμε βοήθεια όπως το 1480.

Μας έκοψαν όλες τις πιθανές οπισθοχώρησεις.

Δεν χρειαζόμαστε καμία οπισθοχώρηση.

Αλλά οι Τούρκοι είναι εδώ.

Ο Χρόνος είναι μαζί μας.

Πώς μπορείτε να το λέτε αυτό;

Γιατί αυτός ο πόλεμος δεν θα τελειώσει αυτόν τον αιώνα.

Και εμείς, τι θα απογίνουμε;

Θα ζήσουμε για να επιστρέψουμε.

Πώς θα ζήσουμε μέσα σε αυτόν τον τάφο;

Επιβιώνοντας αρχικά.

Μα πώς;

Χρησιμοποιώντας το θάρρος μας.

Θα είναι αρκετό;

Αυτή η μάχη θα το δείξει.

Ποια μάχη;

Αυτή της πολιορκίας;

Το τέλος, λοιπόν …

Η μάχη μόνο …

Γιατί είναι όλα αυτά μου φαίνονται ακατανόητα;

Είναι θέμα χρόνου.

Μα δεν έχουμε άλλο Δάσκαλε, οι Οθωμανοί είναι προ των πυλών μας.

Μην φοβάσαι την Υψηλή! Δεν είναι παρά μόνο βαρβαρότητα.

Το ξέρω καλά μα αυτό τι αλλάζει;

Τα πάντα!

Δάσκαλε, είστε απίστευτος … Όλος ο κόσμος προετοιμάζεται για μια ήττα, και εσείς, εσείς οραματίζεστε ήδη την αντεπίθεση.

Είναι ο ρόλος μου να σκέφτομαι το μέλλον.

Ακόμη και τώρα;

Ειδικά τώρα!

Σε κατάσταση αποτυχίας;

Η αποτυχία δεν είναι ένα ματ.

Αλλά η ζωή είναι διαφορετική από το σκάκι.

Ακριβώς, προσφέρει περισσότερες δυνατότητες.

Αλλά απαντείστε μου, σας παρακαλώ … Δεν ακούτε τα κανόνια που σφυροκοπούν τις οχυρώσεις μας;

Θα αντέξουν…

Πώς μπορείτε να είστε σίγουρος;

Έχουμε συμμετάσχει στο σχεδιασμό τους.

Εσείς, Δάσκαλε;

Αυτό είναι μέρος των καθηκόντων μας.

Και των ευθυνών σας.

Είναι σωστό. Τώρα πρέπει είσαι έτοιμος.

Για την τελική μάχη;

Για την συνέχεια …

Χριστέ μου …

Ξέρω. Ετοίμασε τις πανοπλίες μας και τα όπλα μας.

Θα τους δώσετε την ευκαιρία να εισβάλουν;

Ναι!

Τώρα εδώ;

Ακριβώς!

Θα πρέπει να τα φέρω εδώ;

Όχι, όχι εδώ.

Αλλά πού;

Στο μεγάλο τζάκι.

Δεν σας καταλαβαίνω.

Είναι εκεί που θα τους βρούμε.

Μα θα πάμε στην τελική μάχη χωρίς πανοπλία;

Το βάρος τους θα μας επιβαρύνει.

Σκέφτεστε να βαδίσετε στους ουρανούς;

Υπάρχει αλήθεια σε αυτό.

Δάσκαλε, τι σημαίνει όλο αυτό;

Έχεις τον Κώδικα του Leonardo da Vinci;

Αυτόν με την πτήση; Αυτό που μου δείξατε;

Ναι, ήταν ένα αντίγραφο.

Ένα αντίγραφο από εσάς; Και λοιπόν;

Όλο αυτό είναι δυνατό.

Η μηχανή;

Είναι χάρη σε αυτήν που θα επιστρέψουμε εδώ.

Για να επιστρέψετε, θα πρέπει πρώτα να φύγουμε και ειλικρινά …

Κι αυτό είναι επίσης δυνατό.

Το αδύνατο;

Η ουτοπία τώρα.

Δάσκαλε!

Θα μιλήσουμε για αυτό αργότερα.

Λοιπόν, πάω να λάβω θέση …

Και γύρνα γρήγορα. Οι δικοί μας χρειάζονται βοήθεια. Αυτή είναι η στιγμή …