Άγνωστη: Χαμένη μες στις σκέψεις της. Ο χρόνος μπορεί να σταματήσει;

Άγνωστος: Εξαρτάται για ποιον… Για τους αγνοούμενους σίγουρα.

Άγνωστη: Τότε πώς περνά ο χρόνος όταν είσαι αγνοούμενος;

Άγνωστος: Δεν περνά! Περιμένει…

Άγνωστη: Τι περιμένει;

Άγνωστος: Το ξεχείλισμα της ζωής.

Άγνωστη: Αναρωτιέμαι πώς είναι η αγνοούμενη ζωή…

Άγνωστος: Όπως και οι άλλες μόνο που δεν μπορείς να τη μοιράσεις…

Άγνωστη: Και πώς είναι η ζωή στις χαμένες πατρίδες;

Άγνωστος: Όπως η λήθη…

Άγνωστη: Δηλαδή;

Άγνωστος: Όπως η βασανισμένη μνήμη. Δεν είναι μαύρη μόνο η θάλασσα…

Άγνωστη: Ο χορός των Ποντίων μοιάζει…

Άγνωστος: Συνεχίζοντας. με το κύμα της Μαύρης Θάλασσας.

Άγνωστη: Έτσι ξετυλίγεται ο κύκλος του πεπρωμένου;

Άγνωστος: Ο επόμενος είναι ο προηγούμενος και ο προηγούμενος ο επόμενος.

Άγνωστη: Η αρχή και το τέλος, το τέλος και η αρχή.

Άγνωστος: Ο χορός του χρόνου.

Άγνωστη: Όπως οι αναστενάρηδες χορεύουν και αυτοί πάνω στις μαύρες στάχτες.

Άγνωστος: Όμως μέσα από τις στάχτες βλέπουν και το φως.

Άγνωστη: Το φως του μαύρου;

Άγνωστος: Ναι, αυτό! Χρόνος. Είναι το πιο δυνατό από όλα!

Άγνωστη: Διότι γνώρισε τον πόνο!

Άγνωστος: Και όχι μόνο…

Άγνωστη: Μα αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό;

Άγνωστος: Όχι, ο πόνος είναι μόνο το πρώτο στάδιο… Ο δρόμος είναι μακρύς…

Άγνωστη: Οι περισσότεροι όμως πεθαίνουν πριν φθάσουν στον προορισμό τους.

Άγνωστος: Για αυτόν τον λόγο πρέπει να τα καταφέρουμε εμείς. Χρόνος. Είναι το μόνο που περιμένουν από εμάς.

Άγνωστη: Και αν δεν υπάρχει φως μέσα στη φωτιά;

Άγνωστος: Τότε θα μας καταδικάσουν…

Άγνωστη: Φοβάμαι το σκοτάδι.

Άγνωστος: Δεν πρέπει… Χρόνος. Εκεί ζουν τα αστέρια…

Άγνωστη: Θα είμαστε μόνοι όμως…

Άγνωστος: Όπως οι αγνοούμενοι…

Άγνωστη: Δεν φανταζόμουνα το βάσανο της ζωής τους.

Άγνωστος: Ο πόνος είναι δύσκολο μάθημα.

Άγνωστη: Και ποιος κάθεται στα θρανία της ανάγκης;

Άγνωστος: Γι’ αυτό είναι σπάνιο το τετράφυλλο δάκρυ!

Άγνωστη: Αναρωτιέμαι πώς είναι τα πράγματα εκεί.

Άγνωστος: Κι όμως τα βλέπεις μόνο που δεν θέλεις να κοιτάζεις.

Άγνωστη: Μα πώς είναι δυνατόν;

Άγνωστος: Ο καθένας γνωρίζει τα κατεχόμενα μέρη αλλά δεν θέλει την αλήθεια, θέλει τις αναμνήσεις.

Άγνωστη: Ήταν τόσο ωραία παλιά…

Άγνωστος: Ήταν ωραία στη φαντασία μας…

Άγνωστη: Κι όχι στην πραγματικότητα;

Άγνωστος: Μεταμφιέζουμε τη μιζέρια, τίποτα άλλο.

Άγνωστη: Μου φαίνεται πολύ σκληρό.

Άγνωστος: Το σκληρό δεν είναι αυτό!

Άγνωστη: Μα τι είναι τότε;

Άγνωστος: Μέσω της ελπίδας απαγορεύουμε το μέλλον!

Άγνωστη: Το παρελθόν ήταν τόσο όμορφο…

Άγνωστος: Η ομορφιά πέθανε όμως ενώ…

Άγνωστη: Ενώ;

Άγνωστος: Ενώ το μέλλον δεν έζησε ακόμα!

Άγνωστη: Μα για να ζήσει, δεν πρέπει να πεθάνει το παρελθόν;

Άγνωστος: Το μέλλον μπορεί να ζήσει μόνο με τις στάχτες του παρελθόντος.

Άγνωστη: Τις μαύρες στάχτες…

Άγνωστος: Από εκείνες παίρνει όλη τη δύναμή του.