Αν και κάθε γενοκτονία έχει την ιστορική και την ανθρώπινη σημασία της για τον ελληνισμό, η διάσπαση του μετώπου της αναγνώρισης επιτρέπει στους αντιπάλους και τους ρεβιζιονίστες της ιστορίας να δράσουν και να αντιδράσουν με μεγαλύτερη άνεση. Ο στόχος των τελευταίων είναι οι μη συντονισμένες κινήσεις μας όσον αφορά το θέμα.

Η αναγνώριση μιας γενοκτονίας αποτελεί ένα σπουδαίο επίτευγμα, αλλά δεν πρέπει να είναι το οριστικό αποτέλεσμα του αγώνα μας. Η αναγνώριση σφραγίζει το παρελθόν με τη βούλα της δικαιοσύνης, δεν προστατεύει όμως το μέλλον. Για να μην υπάρχουν άλλες χαμένες πατρίδες, πρέπει να υπάρχει ένα κόστος για εκείνον που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Προς το παρόν, το μόνο νόμιμο κόστος που μπορεί να επιβάλει η δικαιοσύνη μέσω του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι το αποτέλεσμα της εκδίκασης των προσφυγών. Οι προσφυγές που έγιναν και που γίνονται στην Κύπρο πρέπει να δώσουν το παράδειγμα και σε άλλες περιοχές. Οι πρώτες πρέπει να είναι η Ίμβρος, η Τένεδος και βέβαια η Κωνσταντινούπολη εφόσον ανήκουν ιστορικά στην ίδια περίπτωση με την απόφαση της συνθήκης της Λωζάνης που δεν τηρήθηκε από την τουρκική πλευρά.

Μέσω των προσφυγών που αφορούν ανάλογες περιπτώσεις, μπορούμε πιο εύκολα να συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξη και μιας κοινής δεξαμενής έλξης, δηλαδή της δικαιοσύνης του παρελθόντος και ενός παράξενου ελκυστή, δηλαδή του νοητικού σχήματος της γενοκτονίας και την ανάγκη ενοποίησής της. Όπως και η ύπαρξη των lobbies είναι σημαντική αν και κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση, έτσι και η ενοποίηση των ελληνικών γενοκτονιών ως ολότητα είναι σημαντική για τον ελληνισμό. Δεν πρέπει να βλέπουμε ξεχωριστά τις χαμένες ή ξεχασμένες πατρίδες μας. Στην ουσία, αποτελούν την ίδια οντότητα, την ίδια έννοια και γι’ αυτήν πρέπει να παλεύουμε όλοι μαζί για να πετύχουμε ένα αποτέλεσμα που φαίνεται αδύνατο. Όμως ο ελληνισμός απέδειξε ότι το αδύνατο είναι προσωρινό και ότι η ουτοπία μπορεί να γίνει μια πραγματικότητα, αρκεί να το θέλουμε.