Σε μία περίοδο όπου όλοι ξεχνούν την ουσία της ζωής και της πατρίδας επειδή δε θυμούνται τα κόκκινα καλοκαίρια, σε μία περίοδο όπου όλοι νομίζουν ότι δεν υπάρχει κάτι το επείγον όσον αφορά στα εθνικά θέματα, θεωρούμε απαραίτητο να θέσουμε και πάλι το θέμα των αγνοουμένων.

Είδαμε πόσο ειλικρινείς ήταν οι προθέσεις του άρθρου του σχεδίου που αφορούσε αυτό το πρόβλημα εφόσον δεν υλοποιήθηκαν τώρα. Διότι αν πράγματι αυτό το άρθρο ήταν σημαντικό θα έπρεπε να είχε δρομολογηθεί η λύση ανεξαρτήτως της υπογραφής όπως το βλέπουμε με τα οικονομικά προβλήματα. Επιπλέον εφόσον τώρα υπάρχει όντως ένα σωστό πλαίσιο διαπραγμάτευσης γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε για να λύσουμε επιτέλους τις απορίες μας. Οι κινήσεις της Τουρκίας με το ευρωπαϊκό πλαίσιο γίνονται όλο και πιο δύσκολες όμως ποιος προσπαθεί πραγματικά να χρησιμοποιήσει αυτή τη δυσκολία θετικά; Κατ’ επανάληψιν η Τουρκία αρνήθηκε ότι μετέφερε στη χώρα της αιχμαλώτους και παρεμπόδισε τη διεξαγωγή ερευνών στην κατεχόμενη Κύπρο αλλά και στο ίδιο της το έδαφος και όμως ποιος την καταδίκασε;

Η μη ύπαρξη αιχμαλώτων ήταν και είναι το μοτίβο του κατοχικού καθεστώς. Βέβαια ο λόγος αλλάζει κατά καιρούς ανάλογα με τις τοπικές σκοπιμότητες. Όμως η ουσία για μας είναι μια: οι αγνοούμενοι δεν πέθαναν. Κι έχουμε πάμπολλες μαρτυρίες επίσημες και ανεπίσημες ότι ζουν! Ο υπαξιωματικός Νίκος Γιανακόπουλος εθεάθη στην περιοχή των Αδάνων το 1993 από διερχόμενο έλληνα οδηγό φορτηγό, ο οποίος συνομίλησε για λίγο μαζί του. Ο στρατιώτης Κωνσταντίνος Σούρλας εθεάθη στην περιοχή των Αδάνων από έλληνα οδηγό επιβατικού αυτοκινήτου, στον οποίο πρόλαβε να αναφέρει τα στοιχεία και τον τόπο καταγωγής του. Το 1995 ο Πέτρος Κασιμάτης αποκάλυψε ότι η ΕΥΠ είχε εντοπίσει, μέσω του έλληνα συνταγματάρχη Γιαννόπουλου, ο οποίος προσποιητό τον ιχθυέμπορο, έξι αγνοούμενους στο Μπολού της Τουρκίας και άλλους επτά στο Ντινιζλί.

Τώρα η κατάλληλη στιγμή για να ενισχυθούν όλες οι προσπάθειές μας όσον αφορά στην εξερεύνηση των αγνοουμένων μας. Διότι ακόμα κι αν είχε μείνει μόνο ένας ζωντανός, του χρωστάμε τη βοήθειά μας. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δε θέλουν θρήνους μα αγώνες!