Κατερίνα: Κορίτσια, κορίτσια, τα μάθατε;
Ειρήνη: Όχι, τι έγινε, Κατερίνα;
Μαίρη: Ναι, πες μα τι έγινε.
Κατερίνα: Δε το πιστεύω !
Ειρήνη: Τι πράγμα;
Μαίρη: Βάλθηκες να μας σκάσεις;
Κατερίνα: Έδεσε το καράβι…
Ειρήνη: Ποιο καράβι;
Μαίρη: Πού έδεσε;
Κατερίνα: Εδώ στα Ανώγεια !
Ειρήνη: Άσε τις πλάκες !
Μαίρη: Κι εγώ που νόμιζα ότι ήταν σοβαρό.
Κατερίνα: Αλήθεια λέω !
Ειρήνη: Και πού είναι τώρα;
Μαίρη: Εδώ σε θέλω !
Κατερίνα; Χάθηκε στο χιόνι.
Ειρήνη: Δεν πας καλά !
Μαίρη: Το καράβι χάθηκε στο χιόνι… Τι άλλα θα ακούσω από εσένα !
Κατερίνα: Ευτυχώς το έσωσε ο φάρος !
Ειρήνη: Φάρος;
Μαίρη: Τι είναι πάλι αυτό;
Κατερίνα: Ο φάρος του Ψηλορείτη.
Ειρήνη: Τρελάθηκες εντελώς.
Μαίρη: Καλά σου λέει.
Κατερίνα: Πάντως, εγώ είδα τους ναύτες…
Ειρήνη: Αυτοί δεν είναι ναύτες !
Μαίρη: Αλλά μάγοι !

Ξαφνικά εμφανίζονται δύο ναύτες μπροστά στις τρεις γυναίκες. Εκείνες μένουν άφωνες.

Γιώργος: Εδώ είναι το λιμάνι…
Μανώλης: Όνειρο είναι αυτό το χωριό.
Μαίρη: Όνειρα βλέπω εγώ !
Ειρήνη: Μα, είστε ναύτες;
Κατερίνα: Γι’ αυτούς σας έλεγα. Είδατε που δε με πιστεύετε !
Γιώργος: Ναι, μόλις πιάσαμε το λιμάνι.
Μαίρη: Δεν καταλαβαίνω. Εδώ δεν υπάρχει λιμάνι.
Μανώλης: Μέχρι χθες.
Ειρήνη: Τι είπε;
Γιώργος: Χθες, είχε νύχτα με δύο φεγγάρια.
Κατερίνα: Αυτό, ούτε εγώ το πρόσεξα.
Μαίρη: Και τους απαντάς κιόλας !
Κατερίνα: Και τι να κάνω αφού είναι μπροστά μας.
Ειρήνη: Και πίσω μας είναι, έτσι όπως πάνε τα πράγματα.
Μαίρη: Αλλάζοντας ύφος Και πού πήγε το καράβι σας;
Γιώργος: Ξάνθη και ύστερα Κομοτηνή.
Ειρήνη; Μας δουλεύουν ψιλό γαζί !
Μαίρη: Κι εσείς; Τι κάνετε εδώ;
Μανώλης: Φέραμε τον ήλιο…
Ειρήνη: Ποιον ήλιο;
Γιώργος: Τον αχινό.
Μαίρη: Σήμερα, κάτι δεν πάει καλά.

Η Ειρήνη κοιτάζει τον ουρανό.

Ειρήνη: Κι όμως, έχουν δίκιο. Ο ήλιος είναι σαν αχινός.
Γιώργος: Αυτή ήταν η αποστολή μας.
Μανώλης: Αυτός είναι ο λόγος του ερχομού μας.
Μαίρη: Αυτός είναι λόγος διωγμού.
Κατερίνα: Γιατί του μιλάς έτσι;
Ειρήνη: Πώς αλλιώς; Έρχονται εδώ στα Ανώγεια και μας λένε ότι είναι ναύτες που ήρθαν στο λιμάνι με καράβι που χάθηκε στο χιόνι, μια νύχτα με δύο φεγγάρια για να μας φέρουν ήλιο σαν αχινό. Όλα αυτά σου φαίνονται λογικά;
Κατερίνα: Όχι βέβαια! Αλλ΄είναι μαγικά!
Γιώργος: Αυτή είναι η ιδέα;
Μαίρη: Δεν το πιασα αυτό.
Μανώλης: Ερχόμαστε από τα όνειρα.
Ειρήνη: Ποια όνειρα;
Γιώργος: Τα δικά σας!
Κατερίνα: Έχουν δίκιο… Όλα αυτά που λένε τα ονειρεύτηκα.
Μαίρη: Δηλαδή;
Ειρήνη: Ναι για πες μας.
Κατερίνα: Είμαστε νησί αλλά μένουμε στο βουνό, ήθελα κι εγώ ένα κομμάτι θάλασσας στον ουρανό μας.
Γιώργος: Αυτό ακούσαμε κι εμείς.
Μαίρη: Μα πως το ακούσατε αφού το ονειρεύτηκες;
Μανώλης: Διότι δεν ζούμε αλλού!
Ειρήνη: Και τώρα;
Γιώργος: Είμαστε και στο δικό σας όνειρο.
Μαίρη: Και πότε θα ξυπνήσουμε;
Μανώλης: Όταν δείτε ερωτευμένα πουλιά και ψάρια!
Ειρήνη: Τι είναι αυτά που λέει;
Μαίρη: Ούτε εγώ κατάλαβα.
Κατερίνα: Είναι όμως τόσο όμορφα. Κι εγώ θα ήθελα να κολυμπήσω στον ουρανό!
Ειρήνη: Εδώ στα Ανώγεια.
Γιώργος: Εδώ είστε πιο κοντά.
Μαίρη: Αν δεν πουν οι άλλοι ότι τρελαθήκαμε όλοι να με…
Ειρήνη: Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Μαίρη: Γιατί;
Ειρήνη: Κάποιο μήνυμα έχουν όλα αυτά.
Μαίρη: Τι μήνυμα να έχουν;
Ειρήνη: Είμαστε του βουνού!
Γιώργος: Της αντίστασης δηλαδή.
Ειρήνη: Αλλά είμαστε σε νησί.
Μανώλης: Στην καρδιά της θάλασσας.
Ειρήνη: Καταλαβαίνω τώρα τι θέλουν να μας πουν.
Μαίρη: Και τι θέλουν;
Ειρήνη: Τίποτα δεν είναι αδύνατο για τη σκέψη.
Κατερίνα: Συμφωνώ.
Μαίρη: Και;
Ειρήνη: Ήρθε η ώρα της επανάστασης της θάλασσας.
Μαίρη: Δεν σε καταλαβαίνω.
Ειρήνη: Αυτό είπαν και οι δικοί μας όταν άκουσαν του πρώτους Φιλικούς που ήρθαν στο νησί.
Μαίρη: Τους φαινόταν τόσο απίστευτο;
Ειρήνη: Σίγουρα!
Γιώργος: Τώρα ξυπνήσατε.
Μανώλης: Ο αγώνας άρχισε και για σας!