-Τι κάνεις εδώ;
-Προσεύχομαι…
-Για ποιο λόγο;
-Δεν έχω.
-Μα τότε δεν έχει νόημα.
-Δεν έχει.
-Είσαι παράξενος, φτωχέ.
-Κι εσείς, ιππότη, που ασχολείστε μαζί μου.
-Αγαπώ τους ανθρώπους.
-Αυτό βλέπετε σε μένα;
-Τίποτα άλλο.
-Δηλαδή είμαι σαν εσάς.
-Αν ήμουν άνθρωπος…
-Και τι είστε;
-Μεγάλος και κακός άνθρωπος.
-Οι άνθρωποι δεν είναι έτσι.
-Οι άνθρωποι πώς είναι;
-Σαν εσάς.
-Κρίμα, για την κοινωνία τότε.
-Εδώ δεν υπάρχει κοινωνία. Μόνο μοναξιά.
-Και δέντρα !
-Σωστά, αυτά είναι οι σύντροφοί μου.
-Τότε είμαστε ίδιοι.
-Πώς γίνεται;
-Εσύ έχεις τα ζωντανά κι εγώ τα νεκρά.
-Τα βιβλία;
– Σκέφτεσαι, φτωχέ.
-Δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω εδώ πέρα.
-Μα η προσευχή σου;
-Δεν είναι σκέψη…
-Το θέμα είναι ποιανού !
-Δεν σε καταλαβαίνω, ιππότη.
-Δεν πειράζει.
-Περιμένετε !
-Περιμένω.
-Συγγνώμη…
-Μ’ αρέσει να περιμένω, έτσι είναι η ζωή μου.
-Χαίρομαι, αλλιώς, πώς να σας προλάβω;
-Τι θέλεις;
-Εσείς δεν προσεύχεστε;
-Ποιον;
-Τον θεό !
-Ποιον;
-Είπα, τον θεό.
-Σε άκουσα.
-Μα είπατε, ποιον !
-Σωστά.
-Δεν απαντήσατε.
-Εσύ δεν απάντησες !
-Πώς;
-Θα απαντούσες, αν σου έδινα ένα χρυσό νόμισμα;
-Για ποιο λόγο;
-Για την Ανθρωπότητα !