-Έκανα κάποιο λάθος, Δάσκαλε;
-Απλώς θα ήθελα να μιλήσουμε.
-Για ποιο θέμα;
-Θυμάσαι το τραγούδι: Να ‘τανε το ’21;
-Βέβαια ! Μάλιστα σας είχα πει ότι είναι από τα αγαπημένα μου.
-Δεν το ξέχασα, Μαθήτρια.
-Τότε;
-Πρόσεξες τα λόγια του;
-Τους στίχους.
-Οι στοίχοι είναι και λόγια.
-Δεν αντιλέγω.
-Το ξέρω. Πρόσεξες τι λένε;
-Πιστεύω…
-Καλώς.
-Τίποτα άλλο;
-Όχι, τίποτα.
-Μα δεν γίνεται !Κι όμως, το βλέπεις ότι έγινε.
-Εντάξει, Δάσκαλε. Εγώ μπορώ;
-Πες μου.
-Δηλαδή, τώρα που το ξέρετε, έχει αλλάξει κάτι μεταξύ μας;
-Η σχέση μας έγινε πιο σκληρή.
-Ποιο σκληρή;
-Πιο ανθεκτική.
-Μα πως είναι δυνατόν;
-Διότι είσαι μαθήτρια.
-Και αυτό αρκεί;
-Ναι.
-Τότε γιατί δεν καταλαβαίνω τι έγινε;
-Θέλει περισσότερη σκέψη.
-Δεν θα με βοηθήσετε;
-Αν το χρειαστείς.
-Δηλαδή, μπορώ να το βρω μόνη μου;
-Μπορείς.
-Θα προσπαθήσω λοιπόν.
-Καλώς.
-Έχει σχέση με την αξιοπιστία μου.
-Όντως.
-Το θέμα είναι αν αγαπώ το τραγούδι ή τα λόγια του.
-Σωστά.
-Αλλά απάντησα σ’ αυτό.
-Ακριβώς.
-Αφού πιστεύω στα λόγια, μπορείτε να βασιστείτε σε μένα.
-Αυτή είναι η ιδέα.
-Διότι θα το έχουμε ανάγκη.
-Αυτό είναι το μέλλον.
-Χμμμ…
-Τι σε προβληματίζει τώρα;
-Αν θα είμαι ικανή.
-Θα είσαι, αφού πιστεύεις τα λόγια. Είναι θέμα χρόνου για να το δεις.