Η πρόσφατη αναγνώριση της Κύπρου από την Τουρκία είναι η πρώτη πρακτική επίπτωση της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν και η πίεση δεν προήλθε από την κυπριακή κυβέρνηση εφόσον το πρόβλημα της πράσινης κάρτας παρουσιάστηκε στα σύνορα της Ελλάδας και της Ουγγαρίας, το αποτέλεσμα είναι θετικό. Κάτι που δεν μπόρεσε να πετύχει για χρόνια η διπλωματία, λύθηκε σε πέντε μέρες με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν υπήρχε ακόμα ανάγκη να αποδειχθεί ότι η ένταξη της Κύπρου αλλάζει ριζικά τα δεδομένα και ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα καταλυτικό πλαίσιο, αυτό το παράδειγμα απαντά σε αυτήν την ανάγκη. Μπορεί όμως μερικοί από εμάς να μην κατανόησαν ότι υπήρχε τρόπος να ξεπεραστεί το εμπόδιο της πράσινης κάρτας μέσω των κατεχομένων. Σε αυτήν την περίπτωση, δηλαδή αν η Κύπρος δεν είχε ενταχθεί ολόκληρη, το κατοχικό καθεστώς με τη σύμβαση που είχε υπογράψει με την Τουρκία μπορούσε να προσφέρει μιαν εναλλακτική λύση δίνοντας τη δυνατότητα στην Τουρκία να μετατρέψει τεχνητά τα φορτηγά μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων που της ανήκουν σε φορτηγά του κατοχικού καθεστώτος. Η διευκρίνιση αυτή είναι σημαντική αλλιώς το ευρωπαϊκό επιχείρημα θα μπορούσε να αποδυναμωθεί. Πιο σημαντική ακόμα είναι η ύπαρξη πολλών εγγράφων που αφορούν την Κυπριακή Δημοκρατία, τα οποία η Τουρκία θα αναγκαστεί να αναγνωρίσει με τον ίδιο τρόπο. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η ενταξιακή πορεία της Κύπρου έχει μια συνέχεια και μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά σε κατασκευαστικό επίπεδο. Ο στόχος της Κύπρου δεν είναι μόνο η ένταξη αλλά η πραγματική εφαρμογή της έννοιας της ευρωπαϊκής της οντότητας. Τα οράματα μπορούν να μετατρέψουν πιο αποτελεσματικά τα δεδομένα που θεωρούνται οριστικά από τη ρεαλιστική πολιτική που σημάδεψε τόσα χρόνια την κυπριακή πραγματικότητα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μάς δείχνει το παράδειγμα: η εφαρμογή των κανόνων και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων είναι σημαντικότερες από τα μοιρολόγια του πεπρωμένου.