Οι δύο φίλοι βρίσκονται στο φεγγάρι. Ο σκηνοθέτης, αυτό, με κάποιο τρόπο θα το δείξει απλά. Εμφανίζεται ο ένας στην σκηνή και φωνάζει και τον άλλον. 

– Έλα, έλα να δεις τη γη από μακριά! Τελικά όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή έπρεπε να ταξιδέψουν, εδώ στο φεγγάρι, για να δουν πόσο μικρή είναι η ανθρωπότητα όλη! Αυτή η εικόνα, δεν θα άφηνε κανένα μυαλό να κάνει παρέα με αέρα! 

-Πρόσεξες ότι ο σκηνοθέτης μάς έδεσε με μεγάλα σκοινιά για να μπορούμε να πηγαίνουμε παντού πάνω στη σκηνή. Λες και είμαστε στο φεγγάρι… Δεν σου θυμίζει αναφορά στον Βολταίρο με τον Μικρομέγα… Άλλο ένα κόλπο του φαντάζομαι… Πηδάει ψηλά με το σύστημα των σκοινιών. Εσύ τι λες ;

– Δηλαδή δεν είμαστε στο φεγγάρι; Είναι κόλπο; Πάντως ο Βολταίρος πέθανε ενώ κοιμόταν, στις 30 Μαΐου. Εμείς γνωριστήκαμε 29 Μαΐου αν θυμάσαι. Μία μέρα πριν τον θάνατο του και 4 μέρες μετά την γέννησή μου. Σε μπέρδεψα ε; Σκέφτεται. Υπάρχει χιούμορ στον Μικρομέγα! Χμ! θυμήθηκα κάτι που με κάνει να χαμογελώ, που έλεγε ο Βολταίρος: «ακόμα και εάν ο Θεός δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί». Οπότε αν τυχόν δεν υπάρχει σκηνοθέτης, θα τον εφεύρουμε εμείς.. Πως όμως; 

– Θα κάνουμε σαν τον Κιριλόφ, θα θυσιαστούμε για να γίνουμε σκηνοθέτες ! Αν θες βέβαια μπορώ να θυσιαστώ μόνο εγώ. Κι έτσι θα παραμείνεις ηθοποιός. Και θα σε σκηνοθετήσω εγώ! Παίρνει ένα ύφος σοβαρό και θεατρικό. Θα είσαι ο πρωταγωνιστής μου ! Ο μοναδικός ! Σ’ ένα μονόπρακτο… 

– Εντάξει, άσε με λίγο να το σκεφτώ. Δίνει ένα σάλτο με το σύστημα των σκοινιών. Και γυρίζει απότομα προς το μέρος του φίλου του. Αλλά μη μου πεις ότι θα με βαφτίσεις Γκιγιόμ; 

– Όχι, όχι ! Θα παραμείνεις ο Βαγγέλης μου ! Ο πιο λεπτός μου φίλος ! Ο Ευαγγελιστής της Ανθρωπότητας… Δέχεσαι ; 

– Πρόταση γάμου από φίλο, πρώτη φορά δέχομαι! Αλλάζει το πρόσωπό του από χαρά σε λύπη. Όχι δεν δέχομαι! Ξέρεις καλύτερα από μένα ότι ο κόσμος του Leonardo da Vinci είναι απλός. Ονομάζεται σύμπαν. Το αντικείμενο της σκέψης του είναι αυτό το σύμπαν, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Έτσι κι εσύ για μένα. Είσαι όλος μου ο κόσμος. Αν σε χάσω, δεν θα μπορέσω να δημιουργήσω σύμπαν καινούριο! Προτιμώ λοιπόν να είμαι ζωγράφος και μαζί σου, παρά ηθοποιός και μόνος μου.. 

– Στην αρχή, έτσι όπως το έθεσες, νόμιζα πως έφαγα «φιλόπιτα»… Χρόνος. Τελικά, συμφωνώ για το σύμπαν ! Πρέπει λοιπόν να συνεχίσουμε αυτόν τον πίνακα με το χαμόγελο της Joconda. Χρόνος . Έλα μαζί μου. Τον παίρνει από το χέρι, τα σκοινιά τεντώνονται για να φτάσουν στα όρια της σκηνής. Εδώ καλά είμαστε. Χαμογέλα ! Μας κοιτάζουν… 

– Ακόμα και τα μπροστινά δόντια να μου έλειπαν, θα χαμογελούσα. Χαμογελάει με στόμα ορθάνοιχτο σαν κλόουν. Τι ποιο σπουδαίο από το να είσαι ο γελωτοποιός της ανθρωπότητας; Και κοιτάζει τον φίλο του χαμογελώντας. 

– Δεν είπαν τίποτα… Λες να έφυγαν ; Ή δεν ήρθαν ούτε αυτοί; 
Σιωπή. Κοιτάζει το φίλο του. Μην ανησυχείς το γελοίο δεν σκοτώνει, αλλιώς δεν θα υπήρχαν οι πολιτικοί της κοινωνίας. Κράτα γερά ! Χαμογέλα. Κάποιο γέλιο θα σκάσει ! 

– Μήπως φταίει η απόσταση; Εμείς στο φεγγάρι και αυτή στην γη! 

– Κοίτα το δάκτυλό μου αντί να σκέφτεσαι το φεγγάρι ! 
Δείχνει το κοινό με τον δείκτη του. Εξόριστε ποιητή, στο θέατρό μας, τι βλέπεις ; 

– Μη μου πεις ότι είναι και ο Οδυσσέας από κάτω! Θα νιώσω ευθύνη! Αυτός σπάνια χαμογέλαγε δημόσια! 

– Γιατί να μην είναι και αυτός ; Στο λαό μας μιλάμε ! Κοιτάζει το κοινό με υπονοούμενο…Χαμογέλασαν !!!! Στα κλεφτά… Είναι θέμα επαναστατικής παράδοσης. 

– Δηλαδή είμαστε επαναστάτες εκ παραδόσεως.. Χαμογελάνε και οι δύο. Για περίμενε όμως διότι δε μου τα λες καλά κυρ Νίκο! Από κάτω αν τυχόν είναι και ο Οδυσσέας, υπάρχει μπέρδεμα! Ο άλλος του λέει γιατί, με χειρονομία. Γιατί; Γιατί πάει να πει ότι είμαστε οι πρώτοι ηθοποιοί σε ολόκληρο τον κόσμο, που έχουν για θεατές νεκρούς.. Ποιος άλλος τόλμησε πριν, κάτι τέτοιο; Ίσως γι’ αυτό την περισσότερη ώρα που εμείς παίζουμε στο όνειρό μας, υπάρχει νέκρα! 

– Λες να μας έχει βάλει σε τραγωδία… Δεν φτάνει που ο λαός μας έχει υποστεί γενοκτονία, ζούμε μέσα σε τραγωδία… Πώς να μην υπάρχει νέκρα ! Κάτι πρέπει να κάνουμε ! Στο κάτω κάτω της γραφής είμαστε τα παιδιά της Αντιγόνης ! 

– Ή μήπως είμαστε ο θρήνος της; 

– Δηλαδή θα γελάσουν περισσότερο αν αρχίσουμε το μοιρολόι ; Αυτό εννοείς; 

– Μπορεί να μην γελάσουν, αλλά σίγουρα θα αδιαφορήσουν περισσότερο! Πάντα οι άλλοι αδιαφορούν με την δυσκολία του απέναντι, μέχρι να τους χτυπήσει την πόρτα η ίδια δυσκολία ή παρόμοια! Είσαι να αρχίσουμε να χτυπάμε πόρτες βραδιάτικα; 

– Αν είμαι λέει ! Και βέβαια ! Έτσι θα ξυπνήσουμε περισσότερο κόσμο με τις ιδέες μας ! Απλώς πρέπει να αλλάξουμε πίνακα γιατί μ’ αυτά τα σκοινιά φτάσαμε στα όρια της σκηνοθεσίας. Λες να παρεξηγηθεί… Αλλιώς το κάνουμε εδώ που λειτουργούμε με κλειστές πόρτες ! 

Ξελύνονται. Και αρχίζουν να αποχωρούν από την σκηνή ενώ μιλάνε. Αν νευριάσει πολύ, μπορεί και να εμφανιστεί! Μήπως ξέρεις που μένει, να χτυπήσουμε την δική του πρώτα; Μπαίνει μουσική.