Ανοίγει η σκηνή. Ο ένας φίλος βρίσκεται όρθιος με πατερίτσες. Ο άλλος βλέπει τον εαυτό του σε έναν καθρέφτη και κάνει γκριμάτσες.

– Δηλαδή τώρα είμαι τετράποδο;

– Είμαστε και οι δύο τετράποδα τότε ! Εσύ τεχνητό και εγώ δυνητικό ! Κι όμως είμαστε στην ίδια πραγματικότητα… Καταφέραμε να είμαστε τετράποδα δίχως να είμαστε ζώα… Εμείς οι τελευταίοι άνθρωποι !

Επαναλαμβάνει σχεδόν ψιθυριστά την τελευταία ατάκα του φίλου του “Εμείς οι τελευταίοι άνθρωποι”. Συνεχίζει, φωνάζοντας, σα να παίζει Αρχαία τραγωδία

-Καταφέραμε να γίνουμε ζώα, προτού προλάβουμε να γίνουμε άνθρωποι. Συνεχίζει χαμηλώνοντας τόνο . Τώρα που είπες δυνητικό, μου θύμισες εκείνο το δυνητικό μόριο, που οι άνθρωποι όταν υπήρχαν κι άλλοι έκαναν καθημερινά παρέα μαζί του! Το ΑΝ! Δεν συμφωνείς φίλε; Αν δεν είμαστε οι τελευταίοι άνθρωποι, τότε ποιοι είμαστε;

– Ποτέ δεν ξέρεις με αυτόν το σκηνοθέτη… Μπορεί και να είμαστε οι πρώτοι… Η ακόμα χειρότερα, οι επόμενοι… Φαντάζεσαι… Αν είμαστε οι επόμενοι, ποιοι είναι οι προηγούμενοι;

Χαμογελάει ο φίλος του σαν μικρό παιδί.

-Πάντως κάποτε το είχα ονειρευτεί αυτό φίλε! Να είμαστε στο ίδιο θέατρο! Αλλά στο όνειρο, ήμασταν στα εισιτήρια και στην έναρξη της παράστασης πήγαμε σε κάποιο θεωρείο αθόρυβα. Κι αν είσαι εσύ ο προηγούμενος κι εγώ ο επόμενος; ‘Η εσύ ο επόμενος κι εγώ ο προηγούμενος;

-Σου αφήνω την επιλογή, παίρνω την ανάγκη. Λες να μας συνδύασε έτσι… Πρέπει να το παραδεχτούμε είναι πολυμήχανος… Στο όνειρο σου, σε ποια παράσταση πηγαίναμε ; Θυμάσαι; Σκέφτηκα και κάτι άλλο τώρα που τα λέμε. Μήπως είμαστε μόνο ένας; Κοιτάζει τον καθρέφτη και πάλι. Μπα δεν γίνεται!

– Εσύ είσαι ομορφότερος πάντως. Πιστεύεις στα θαύματα;

– Αφού μας άφησε να γίνουμε άνθρωποι, πως να μην πιστεύω στα θαύματα ! Δεν μας βλέπεις, ότι υπάρχουμε είναι απόδειξη της ύπαρξης των θαυμάτων.

Πετάει τις πατερίτσες και χοροπηδάει φωνάζοντας

– Θαύμα! Θαύμα! Περπατώ! Και πηγαίνει κοντά στον φίλο του και τον πιάνει από το χέρι να χορέψουν. Ο άλλος έχει μείνει άφωνος. Τώρα πιστεύω κι εγώ στα θαύματα! Πάντως, αν δεν είχα ανάγκη τις πατερίτσες από την αρχή, γιατί τις χρησιμοποιούσα;

– Ήταν για να μου δείξεις ότι είσαι ανεξάρτητος ! Και ότι δεν μ’ είχες ανάγκη ! Αλλά βλέπεις για να χορέψεις και να γλεντήσεις πάλι ήρθες σε μένα, το φίλο σου, το μοναδικό σου άνθρωπο… Μην το ξεχάσεις.

– Μα σε έχω ανάγκη! Και να σου εξηγήσω και γιατί! Αν τυχόν είμαστε ένας άνθρωπος και οι δύο, χωρίς εσένα είμαι μισός. Αν τυχόν είμαστε δύο άνθρωποι και οι δύο, χωρίς εσένα, είμαι μόνος. Οπότε δεν νομίζεις ότι σε χρειάζομαι για να μείνω άνθρωπος κι ολόκληρος;

– Εντάξει, εντάξει, το δέχομαι… Δεν είναι ανάγκη να κάνουμε διατριβή πάνω στο θέμα, ούτε να το παίξουμε κορώνα γράμμα… Κι αν ήμασταν μόνο δύο όψεις της ίδιας φιλίας, θα σ’ άρεσε αυτό;

– Χμ! Δεν μου δίνεις ούτε λίγο, τόσο δα χρόνο να το σκεφτώ, διότι θα ήμουν τρελός αν δεν μ’ άρεσε αυτό! Μήπως τελικά οι άλλοι άνθρωποι αφανίστηκαν, γιατί ποτέ δεν κάνανε τέτοιες συζητήσεις; Δεν βρίσκανε χρόνο να τα πούνε με τους άλλους και τους εαυτούς τους; Μήπως όταν εμείς οι δύο, πάψουμε να επικοινωνούμε, θα εξαφανιστούμε κι εμείς; Γιατί αν είναι να συμβεί κάτι τέτοιο, δεν θα το επιτρέψουν οι αδελφές καρδιές μας..

– Εμείς δεν επικοινωνούμε διότι πρέπει να υπάρχει κοινωνία για να γίνει αυτό. Το λέει και η ίδια η λέξη… Όχι, όχι, δεν επικοινωνούμε… Είμαστε δύο στοιχεία της ανθρώπινης σχέσης, η δύο ιδιομορφίες αν το προτιμάς σαν εμένα. Οι άλλοι δεν πρόσεξαν τη σχέση αυτή κι αφού χάθηκε ο συνάνθρωπος, χάθηκε και ο άνθρωπος. Ενώ εμείς είμαστε ο ένας ο συνάνθρωπος του άλλου. Μετά από λίγο, κοιτάζοντας το φίλο του. Ναι, ναι, αυτό είναι Βαγγέλη μου.

Είμαστε οι συνάνθρωποι !