Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να σταματήσει ο πόλεμος των σκιών.
Μια σταλίτσα ουρανός επαρκεί.
Αυτό δεν έλεγε κάποτε ένα παιδί.
Κι εσύ στο ραδιόφωνο έψαχνες την συχνότητα που δεν είχε όνομα.
Μην ακούς μόνο αυτούς που μιλάνε.
Υπάρχει και η σιωπή.
Ένα απέραντο γαλάζιο που παραμένει αόρατο στους άλλους.
Θυμάσαι τη θάλασσα;
Εκεί στο καφενείο, στην άκρη του ουρανού.
Είχες όνειρα κι είχα μόνο οράματα.
Μα τώρα βλέπεις τι γίνεται;
Κάθε σου όνειρο θα το αλλάξω σε όραμα για να γίνει.
Έχεις τις φωτογραφίες.
Έτσι κι αν ξεχάσεις μπορείς να δεις την αλήθεια.
Στο κάτω κάτω της γραφής τα σκίτσα υπάρχουν.
Κι αν ως μοντέλο δεν πρόσεχες τον ζωγράφο
κι έβαζες κινήσεις μέσα στον ύπνο
τα θραύσματα ανθρωπιάς
υπάρχουν.
Στο ραδιόφωνο ακούω βαριές πενιές
για να μην ξεχάσω την ανάγκη της χαράς.
Και το τριαντάφυλλο έγινε ένα με το ρόδι.
Γεύσεις γυναίκας.
Έτσι βλέπω ακόμα το φως.
Εκείνο που αγγίζει τους ανθρώπους.
Και οι σκιές του πύργου συνεχίζουν να περπατούν.
Αφού κατά βάθος κλαις και μ’αγαπάς.
Έτσι δεν λέει το τραγούδι.
Το ίδιο βλέπω και στους Δίκαιους.
Λες και υπάρχει μόνο ο χειμώνας.
Ας είναι τότε, θα το παλέψουμε μαζί.
Και το γαλάζιο απέραντο παραμένει μαζί μας.
Ξέρεις εκεί στο κόκκινο κάστρο, ένα άλλο σπίτι
στο Καστελλόριζο όπου οι άνθρωποι
είναι μια οικογένεια.
Μην ντρέπεσαι σε περιμένουν όλοι.
Στα καθαρά νερά θα βρούμε
τις χούφτες φωτός
και τη μνήμη μέλλοντος.