Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Κύπρου – δεν είναι μόνο το Κυπριακό – είναι τα παιδιά της. Ξέρουμε όλοι ότι είναι όλο και πιο λίγα και γενικότερα αν εξετάσουμε το πρόβλημα ως δημογραφικό θέμα η πάροδος του χρόνου μας δείχνει πόσο σημαντικό είναι μέσα σε ένα γεωστρατηγικό πλαίσιο. Ο κάθε γονιός κοιτάζει προσωπικά και οικογενειακά το παιδί του και έτσι δεν αντιλαμβάνεται πως εξελίσσεται συνολικά το πρόβλημα του παιδιού στην Κύπρο. Ο καθένας κοιτάζει πώς τα πάει στο σχολείο, στο γυμνάσιο, στο λύκειο ακόμα και στο πανεπιστήμιο, εξετάζοντας όμως το παρόν χωρίς να προσέχει ουσιαστικά αν αυτή η χώρα του προσφέρει όχι μόνο ένα πλαίσο ανάπτυξης μα πιο απλά ακόμα ένα μέλλον ειδικά αυτές τις κρίσιμες μέρες. Οι πιο νέοι που δεν έχουν παιδιά ακόμα προβληματίζονται περισσότερο διότι αναρωτιούνται τι μέλλον, τι χώρα θα παραδώσουν στα μελλοντικά τους παιδιά. Ενώ οι άλλοι, οι οποίοι πνίγονται μέσα στην καθημερινότητα της ζωής, δεν έχουν το χρόνο της επιλογής. Κοιτάζουν πρώτα τι θα κάνουν οι μεγαλύτεροι και σκέφτονται μόνο μια λύση, η οποία θα είναι οριστική μα δε συνειδητοποιούν ότι το νόημα της οριστικής λύσης συμπίπτει με τη ναζιστική έκφραση που οδήγησε στο ολοκαύτωμα του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, δεν κατανοούν ότι οι ξένοι αξιωματούχοι χρησιμοποιούν τους γέρους μας και ειδικά τους πρόσφυγες για να μας παγιδέψουν συναισθηματικά. Δε βλέπουν ότι δε μιλούν ποτέ για τα παιδιά μας. Διότι αυτά είναι που θα ζήσουν τις δραματικές επιπτώσεις μιας οριστικής λύσης. Δεν είναι ανάγκη να τα προσέχουμε κάθε μέρα, να τα προστατεύουμε κάθε νύχτα αν είναι να τους αφήσουμε ως δώρο της αποδοχής μας μια πατρίδας που δε θα είναι πατρίδα, μια σημαία που δε θα είναι σημαία, ένα ύμνο που δε θα είναι ύμνος, ένα κράτος που δε θα είναι κράτος, μια γη που δε θα μπορούν να πατήσουν. Βέβαια τα παιδιά μας δεν ξέρουν ακόμα τι έχουν αποφασίσει οι μεγάλοι για εκείνα, και δεν είναι αρκετά μεγάλα για να θέσουν μερικά καυτά ερωτήματα. Τους δώσαμε ως δώρο τη ζωή, πρέπει όμως να τους αφήσουμε να τη ζήσουν με αξιοπρέπεια. Ο κάθε κύπριος, η κάθε κύπρια που θα ψηφίσει θα πρέπει να έχουν στο νου τους το λαό τους αλλά όχι το σημερινό, το λαό των παιδιών μας.