Μαθήτρια: Τα μαθήματα είναι πιο εύκολα…

Δάσκαλος: Από τι;

Μαθήτρια: Από τη συζήτηση με σας…

Δάσκαλος: Οι ασκήσεις δεν είναι προβλήματα.

Μαθήτρια: Νιώθω ότι μπορώ…

Δάσκαλος: Το αδύνατο πρέπει να γίνει το χαρακτηριστικό σου.

Μαθήτρια: Κι αν δεν μπορώ..

Δάσκαλος: Είναι μια καλή αρχή.

Μαθήτρια: Μα δεν είναι τόσο εύκολο.

Δάσκαλος: Μόνο τις δυσκολίες ξεπερνάμε.

Μαθήτρια: Γιατί το νησί είναι διαφορετικό;

Δάσκαλος: Δημιούργησε νέες μνήμες.

Μαθήτρια: Αναμνήσεις;

Δάσκαλος: Όχι, μνήμες μέλλοντος…

Μαθήτρια: Πώς είναι δυνατόν όταν ζεις μόνο στο παρόν;

Δάσκαλος: Δεν είναι.

Μαθήτρια: Μα τότε;

Δάσκαλος: Έτσι αρχίζει το μάθημα.

Μαθήτρια: Η πόρτα λοιπόν…

Δάσκαλος: Ακόμα και η βιβλιοθήκη έχει πόρτα…

Μαθήτρια: Μόνο που πρέπει να την ανοίξω.

Δάσκαλος: Και να την προστατέψω.

Μαθήτρια: Από τι;

Δάσκαλος: Από τη λήθη και τη βαρβαρότητα.

Μαθήτρια: Μα δεν έχουμε ειρήνη;

Δάσκαλος: Μόνο όταν ξεχνάω.

Μαθήτρια: Κι όταν θυμάσαι;

Δάσκαλος: Δεν ξεχνάς τον πόλεμο.

Μαθήτρια: Ποιος είναι μαζί μας;

Δάσκαλος: Ο Χρόνος και η Ανθρωπότητα.

Μαθήτρια: Κατάλαβα.

Δάσκαλος: Καλώς.

Μαθήτρια: Πρέπει να σας μιλώ πιο συχνά.

Δάσκαλος: Αν μου μιλάς θα σε ακούω.

Μαθήτρια: Κι εγώ θα σας ακούω.

Δάσκαλος: Να προσέχεις και τη σιωπή.

Μαθήτρια: Γιατί;

Δάσκαλος: Εκεί βρίσκεται η σκέψη.

Μαθήτρια: Καλύτερα να σωπάσω λοιπόν για να σκεφτώ.

Δάσκαλος: Μίλα μου τώρα, μαθήτρια.