Η αντίσταση της χαράς ήταν άγνωστη

σ’ εκείνη τη φοβισμένη κοινωνία

όπου ο καθένας έκρυβε μέσα του

κάθε στιγμή ευχαρίστησης για να ζήσει

όχι ελεύθερος κι ωραίος αλλά ήσυχος

έτσι όταν ξέσπασε η επανάσταση

και είδαν για πρώτη φορά

αγωνιστές της χαράς ενάντια στη λύπη

δάκρυσαν κι έκλεισαν τα μάτια

για να γευτούν τον νέο ύμνο

την ενάτη συμφωνία του δασκάλου

και να σηκωθούν όρθιοι

με τα πληγωμένα τους γόνατα

για να τα δώσουν όλα στη μάχη

που δεν ήξερε από προδοσίες

αλλά μόνο από ανθρωπιά.