Κ: Δεν είμαι αυτό που είσαι..

Α: Το ξέρω ότι είσαι μοντέλο !

Κ: Δεν εννοώ αυτό !

Α: Πες μου λοιπόν.

Κ: Έχω λιγότερες αντοχές από σένα.

Α: Δεν πειράζει, θα αντέχω για σένα.

Κ: Και γι’ αυτό θέλω περισσότερα.

Α: Απόλυτα λογικό.

Κ: Είμαι μαθήτρια, αλλά δεν θέλω δάσκαλο.

Α: Είναι η επιλογή σου.

Κ: Ναι, αλλά εσύ με πειράζεις..

Α: Το βράδυ;

Κ: Όχι, όχι, αυτό δεν πειράζει..

Α: Ωραία. Τότε;

Κ: Με πειράζεις που υπάρχεις..

Α: Ξέρω δεν θα έπρεπε. Οι πιθανότητες φταίνε…

Κ: Κι εσύ !

Α: Γιατί;

Κ: Ήταν ανάγκη να είσαι δάσκαλος;

Α: Ναι.

Κ: Δεν ήταν ερώτηση.

Α: Παίρνω πίσω την απάντηση.

Κ: Αν ήσουν λίγο πιο κανονικός δεν θα με πείραζε τόσο..

Α: Πόσο να είμαι;

Κ: Εσύ τα ξέρεις αυτά.

Α: Ας πούμε…

Κ: Αλλά να ξέρεις να κάνεις όλα όσα κάνεις…

Α: Απλώς να μη τα σκέφτομαι τόσο…

Κ: Ναι !

Α: Αυτό όμως δεν είναι παράλογο;

Κ: Όχι !

Α: Τι είναι τότε;

Κ: Μια γυναικεία απαίτηση.

Α: Δεν αντιλέγω.

Κ: Ωραία !

Α: Τι ωραία;

Κ: Εννοώ τι όμορφα !

Α: Αφού δεν γίνεται…

Κ: Αφού ένας δάσκαλος μπορεί !

Α: Μα…

Κ: Όχι μα… Αφού μπορείς !

Α: Καλώς.

Κ: Οι άλλοι που δεν μπορούν δεν φταίνε.

Α: Ενώ εγώ ναι…

Κ: Είδες, συμφωνείς !

Α: Ας πούμε λοιπόν ότι είμαι καταδικασμένος…

Κ: Αχ, αυτά δεν τα μπορώ… Κάνε μου ένα χαμόγελο..όχι έτσι… Θέλω πιο αυθόρμητα… Έτσι !

Α: Ούτε στο θέατρο να ήμασταν.

Κ: Α ! Δεν θέλω θέατρο !Πόσο μ’ αγαπάς;

Α: Αλλάξαμε θέμα;

Κ: Κάνω ό,τι θέλω… Δεν απάντησες… Όχι τα φιλιά δεν αρκούν…

Α: Χμμ…

Κ: Θέλω να γράψεις κάτι μόνο για μένα…

Α: Ένα θεατρικό;

Κ: Κάτι το ξεχωριστό !

Α: Ένα κείμενο…

Κ: Περίμενε… Να το σκεφτώ… Ένα κείμενο θα το διαβάζουν και οι άλλοι… Σκέψου κάτι άλλο…

Α: Θα σου γράψω έναν πίνακα…

Κ: Δεν είναι λίγο παράξενο;

Α: Έτσι και να τον κοιτάζουν οι άλλοι μόνο εσύ θα τον διαβάζεις.

Κ: Πότε θα είναι έτοιμος;