Στα πλατάνια…

Γιαγιά: Μαρία, πού πήγαν τα παιδιά;

Μαρία: Για ψάρεμα.

Γιαγιά: Κι ακόμα να γυρίσουν;

Μαρία: Τώρα πήγαν πιο μακριά.

Γιαγιά: Γιατί, πώς κι έτσι;

Μαρία: Τώρα που μας άφησαν στο έλεος του θεού, πάνε σε όλη την Αποκλειστική Οικουμενική Ζώνη του.

Γιαγιά: Επιτέλους ! Από το 1982 το περιμένω.

Μαρία: Και το θυμάσαι από τότε;

Γιαγιά: Δεν μπορώ να το ξεχάσω. Τότε πέθανε η Κυρά. Το βλέπεις το άγαλμά της εδώ;

Μαρία: Και βέβαια γιαγιά κάθε μέρα.

Γιαγιά: Κάθε φορά που κάθομαι σ’ αυτήν την καρέκλα την κοιτάζω κι ακόμα κι αν έχετε φύγει, έχω την παρέα της. Ναι, από τότε περιμένω ν’ ακούσουν οι δικοί μου τον απίστευτο… Άσπρισαν τα μαλλιά του, μάλλιασε η γλώσσα του…

Μαρία: Το είδες κι εσύ γιαγιά;

Γιαγιά: Χάρη σε ανθρώπους σαν αυτόν, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.

Μαρία: Ποιος το ξέρει όμως;

Γιαγιά: Τώρα το έμαθαν και τα παιδιά !

Μαρία: Έχεις δίκιο !

Γιαγιά: Πρέπει να ετοιμάσουμε και ρεβυθοκεφτέδες για να γιορτάσουμε τον ερχομό των παιδιών… Μπύρες έχουμε;

Μαρία: Αν εννοείς αυτές που φιξάρουν τα προβλήματα…

Γιαγιά: Ποιες άλλες;

Μαρία: Έχουμε, έχουμε.

Γιαγιά: Ας σηκωθούμε λοιπόν διότι μετά με τα ψάρια δεν θα προφταίνουμε.

Μαρία: Πάω να ετοιμάσω το τραπέζι κι έρχομαι μετά στην κουζίνα μαζί σου.

Γιαγιά: Κυρά σήμερα να δεις τι έχει να γίνει… Για να ξέρεις ότι δεν άντεξες τόσα χρόνια τζάμπα…

Μαρία: Τους περιμένει και αυτή !

Γιαγιά: Από εκεί θα έρθουν τα παιδιά !Κάνε γρήγορα Μαρία.

Μαρία: Έφτασα !

Έρχονται τα παιδιά στην πλατεία…

Θανάσης: Γιαγιά, γιαγιά !

Γιαγιά: Έλα παιδί μου !

Θανάσης: Σου φέραμε νέα ψάρια !

Γιαγιά: Ξέρω, ξέρω, από τη Ζώνη του θεού !

Θανάσης: Έτσι !

Στέλιος: Αν ήξερες μέχρι που φτάσαμε !

Γιαγιά: Μου αρκεί να ξέρω ότι επιστρέψατε με ψάρια.

Χρύσα: Μαρία, έλα να δεις πόσο μεγάλα είναι.

Μαρία: Τι ωραία που είναι.

Δέσποινα: Πιάσαμε κι εμείς !

Μαρία: Δεν περίμενα και τίποτα λιγότερο…

Θανάσης: Εμείς πάμε με το καμάκι.

Χρύσα: Κι εμείς επιστρέφουμε με τα δίχτυα…

Στέλιος: Σας άνοιξε όλους η όρεξη !

Δέσποινα: Είναι από τη χαρά μας !

Γιαγιά: Τι άλλο κάνατε στο καΐκι;

Μαρία: Γιαγιά !

Γιαγιά: Εμένα μου τα λένε όλα !

Μαρία: Όλα;

Θανάσης: Είδαμε και μια φρεγάτα.

Μαρία: Από μακριά;

Θανάσης: Όχι, όχι, ήμασταν πλάι πλάι.

Μαρία: Και τι ήθελε;

Στέλιος: Να μας αγοράσει ψάρια.

Μαρία: Έλα Χριστέ και Παναγιά !

Χρύσα: Είχαν μείνει από φαγητό… Τόσες μέρες είναι ακίνητη.

Γιαγιά: Ακίνητη; Και τι κάνει;

Δέσποινα: Τίποτα !

Μαρία: Τίποτα;

Θανάσης: Κάνει δήθεν ότι παραμερίζει μια τρύπα στο νερό !

Στέλιος: Αλήθεια, αλήθεια…

Γιαγιά: Τα ‘λεγε ο απίστευτος !

Μαρία: Και πόσο τ’ αγόρασαν τα ψάρια;

Χρύσα: Μαύρο χρυσό !

Γιαγιά: Έτσι ! Τ’ ακούς Κυρά μου ! Άντε να πιούμε παιδιά μου !

Όλοι μαζί: Στην υγειά μας, βρε παιδιά !