Δύο ηλικιωμένοι. Μέσα στο μετρό. Ακούγεται ηχογραφημένη φωνή “Στάση Ευαγγελισμός”.

– Εκεί έκανα πρωτοχρονιά κάποτε. Τότε που ήμουν νέος. Οι διάφορες επιδείξεις με ένα ποδήλατο, για μία κοπέλα, είχαν αποτέλεσμα να σπάσω χέρι και πόδι. Αλλά δεν πειράζει διότι ερχόταν να με βλέπει συνέχεια και έτσι γνωριστήκαμε καλύτερα.

Ακούγεται ηχογραφημένη φωνή “Επόμενη στάση Μέγαρο μουσικής”.

– Είναι κι αυτός ένας τρόπος… Πήγες ποτέ στο Μέγαρο; Α, ναι… Εγώ όχι, δεν είχα αρκετά χρήματα… Αλλά δεν πειράζει… Έτσι άρχισα να συνθέτω για να έχω ελεύθερη είσοδο στη μουσική!

– Και εγώ που πήγα Μέγαρο, ήταν επειδή κάποτε είχα βγει βόλτα να περπατήσω και όπως είμαι έξω από το Μέγαρο, μου λέει κάποιος, θέλεις ένα εισιτήριο; Είπα ναι και έτσι μπήκα δωρεάν μέσα.. Ήταν υπέροχα! Ακούγεται η φωνή “Επόμενη Στάση Αμπελόκηποι”. Αυτή που μιλάει, πληρώνεται για να τα λέει όλα ίδια κάθε φορά; Πάντα ίδια τα λέει κάθε φορά που την ακούω και δεν έχει βήξει ούτε μια φορά..

– Συχνά τα άτομα λένε πάντα τα ίδια, εδώ τουλάχιστον ξέρουμε ότι είναι τεχνητό. Τελικά εδώ έκοψες εισιτήριο ή πάλι κάποιος σου το έδωσε;

– Μου το έδωσε ένας νεαρός μπαίνοντας. Μου είπε:”Παππού, σε κερνάω βόλτα”. Τελικά οι καλύτερες βόλτες, είναι οι δωρεάν.. Εσύ έκοψες εισιτήριο;

– Όχι, όχι, ποτέ! Αστειεύεσαι! Είναι θέμα αρχής. Αλλιώς ποια θα ήταν τα δικαιώματα της ηλικίας και του στρατού;

– Θυμάσαι πού κατεβαίνουμε; Οπότε εσύ δεν έχεις εισιτήριο να το δώσεις σε κάποιον άλλον.. Σαν σκυταλοδρομία θα έμοιαζε αυτό!

– Γίνεται ! Θα μου δώσεις το δικό σου την ώρα που κατεβαίνουμε κι εγώ θα το δώσω σ’ έναν άγνωστο για να μη σπάσει η αλυσίδα… Γρήγορα, γρήγορα, φτάσαμε ήδη “Εθνική Άμυνα”. Δώσε μου το εισιτήριό σου !

Του δίνει το εισιτήριο χαμογελαστός.

– Κερνάω καφέ. Ξέρω ένα καφενείο, όπου πηγαίνουν ηλικιωμένοι ταξιδευτές.. Ακολούθα!

– Ξέρω μόνο το VERDE εδώ, λες να είναι το ίδιο;

– Τέλεια! Ήξερα ότι θα σου αρέσουν τα πεύκα.. Πάμε πριν τον καφέ, να αγκαλιάσουμε κανένα;

– Ναι, ναι, όπως κάναμε παλιά. Θέλω από αυτά που είναι κοντά στη λίμνη… Αλλά όχι και να τα πνίξουμε με την αγάπη μας…

– Υπέροχα! Με αυτά της λίμνης δεν έχω κάνει ποτέ παρέα! Όχι, όχι, δε θα τα πνίξουμε, ούτε θα τα πληγώσουμε! Η Γαλλική μέθοδος πελεκήσεως, δε θα μας χρειαστεί καθόλου! Είδες που σου έλεγα κάποτε, ότι κάποια πράγματα είναι μόνο γνώσεις; Τίποτα παραπάνω, από την στιγμή, που δεν θα σου είναι χρήσιμα.. Αν και οι γνώσεις σου, με έχουν πάει άπειρες βόλτες, στο παρελθόν και στο παρόν.. Μου είναι χρήσιμες..

– Κι όμως αυτά της λίμνης ξέρουν και άλλα μυστικά… Πρόσεξες πως την προστατεύουν… Λες και … Είδες;

Γουρλώνει τα μάτια με ανοιχτό στόμα.

– Εσύ που ξέρεις λοιπόν, πες μου! Είναι μαγικά; Δεν θα το πω σε κανέναν.. Ξέρεις πως το μυστικό είναι η καλύτερη βόλτα, από το μέσα, στο προς τα μέσα!

– Όχι μαγικά… απλώς δεν ξεχνούν την ιστορία διότι παραμένουν ακίνητα δίπλα στη λίμνη και βλέπουν τον χρόνο δίχως να δίνουν σημασία στο χώρο, έχουν πολλά να μας πουν… Ας τα αγκαλιάσουμε λοιπόν.

– Τελικά θα σου πω κάτι. Σήμερα που σε πήρα τηλέφωνο και σου είπα να πάμε βόλτα για καφέ, ήταν πρόφαση, για να μπορώ να είμαι μαζί σου σε εξωτερικούς χώρους και να σε ακούω να μου λες τέτοιες όμορφες αληθινές ιστορίες.. Τον αγκαλιάζει!