Άκουσα το μονόλογό σου

δεν ήταν εκείνος της απόγνωσης

και μπόρεσα να διακρίνω

την αγάπη πάνω στα σχοινιά

που κρατούσαν

το ξύλινο κορμί

και για μια στιγμή

ξέχασα τα βάσανά μου

δεν ήξερα όμως

τι να απαντήσω

δεν ήξερα τη γλώσσα βλέπεις

και παρέμεινα σιωπηλός

για να μην πληγωθώ

από τις νέες λέξεις

που αγνοούν τα παλιά

και δεν διστάζουν

θα χτυπήσουν τις μνήμες μας.