Σκισμένα βρώμικα ρούχα. Καθισμένοι σε χάρτινες κούτες. Κόσμος πάνω κάτω. Δεν ζητιανεύουν. Είναι δύο φτωχοί άστεγοι. Όχι ζητιάνοι.

– Τι θα πουλήσουμε σήμερα; Έμαθα ότι ο κόσμος έχει ανάγκη αγάπη! Βάζει το χέρι του μέσα από την χιλιοτρυπημένη μπλούζα του, κοντά στην καρδιά και το βγάζει σε σχήμα γροθιάς.. Έχουμε μπόλικη για σήμερα. Τόση τουλάχιστον, ώστε να βγάλουμε τα προς το ζην..

– Ωραία ας προσπαθήσουμε και πάλι, δεν χάλασε ο κόσμος και δεν έχουμε και τίποτα άλλο να κάνουμε. Θες να πουλήσεις πρώτα την καρδιά μου;

– Είσαι τρελός που θες να πουλήσουμε την καρδιά σου; Ποιος έχει τόσα χρήματα, για να αγοράσει μία καρδιά τόσο πλούσια, που κάποτε έκανε παρέα με όλους τους μεγάλους ποιητές;

– Κάποιος που έχει τεράστια ανάγκη! Ή ακόμα καλύτερα ένας λαός που έζησε τη γενοκτονία και παλεύει ακόμα για να πεθάνει ελεύθερος.

– Νόμιζα πως οι λαοί που έζησαν την Γενοκτονία, έχουν καρδιά από την μνήμη τους.. Μα τελικά θυμούνται; Αν όχι, ναι να τους δώσουμε την δική σου μνήμη, όσο όσο, μήπως και αγοράσουν μετά το παρελθόν τους..

– Όχι! Έχουν τη μνήμη τους για καρδιά. Γι’ αυτό εκείνοι που ξεχνούν είναι άκαρδοι… Το πρόβλημα τους δεν είναι αν έχουν παρελθόν, αλλά αν έχουν μέλλον. Γι’ αυτό εμείς δίνουμε μνήμη μέλλοντος!

– Κάπου διάβασα μικρός, ότι melon στα Αγγλικά, είναι το πεπόνι. Ελπίζω λοιπόν το δικό μας – τους, να μην έχει κουκούτσια.. Γιατί περνάνε σήμερα μόνο φτωχοί από μπροστά μας;

– Στη Γαλλία λένε ότι το melon έχει ήδη λωρίδες για να μοιράζεται πιο εύκολα. Κι η δική μας καρδιά έχει λωρίδες… Αυτοί δεν είναι άλλοι φτωχοί… Κάποιοι έβαλαν καθρέφτες στους τοίχους, για να τους λερώνει ο καθένας με τον εαυτό του! Εμείς είμαστε! Δεν βλέπεις! Μοιρασμένοι.

– Ναι ρε γαμώτο, εμείς είμαστε! Τον αγκαλιάζει! Και τώρα διπλασιάσαμε και τις αγκαλιές.. Πετάει μία μικρή πέτρα στον απέναντι καθρέφτη, αλλά σπάει η πέτρα. Σήμερα είναι η καλύτερή μας μέρα ε; Εντελώς μεταφυσική και πλούσια!

– Δεν πρόσεξες, έχουμε 9.9.11! Αυτό θα άρεσε και στον Leonardo… Και τώρα που είμαστε μόνοι αλλά δεν το ξέρουμε, αγκαλιασμένοι αλλά δεν το ξέρουμε, τι κάνουμε; Μήπως πρέπει να ανταλλάξουμε τις καρδιές , αφού είμαστε μόνο δύο κι όλη η ανθρωπότητα είμαστε εμείς;

– Έχω την καρδιά του, δίπλα από την δική μου, οπότε είμαστε 3 καρδιές.. Και έτσι σου δίνω 2 καρδιές, μου δίνεις μία! Η δική σου άλλωστε είναι η ανθρωπότητα για μένα, οπότε μου φτάνει και μου περισσεύει.. Σ’ ευχαριστώ!

– Μη λες ευχαριστώ! Γιατί δεν μπορώ να σου πω: Τίποτα! Είμαστε εδώ γι’ αυτό το λόγο και κανέναν άλλο! Ανθρώπινοι, πολύ ανθρώπινοι… δεν έχουμε και τίποτα άλλο…