Στα ανοιχτά. Πλοίο ξύλινο, παλιό. Το όνομά του “Κεντρί”. Θάλασσα λάδι. Θερμοκρασία 35 βαθμοί κελσίου. Στο αμπάρι.

– Από οίκτο ήρθες; Όταν αρχίσω να με λυπάμαι, τότε θα μπορείτε κι εσείς.. Μέχρι τότε, αφήστε με αμπαρωμένο!

– Έλα τώρα μην κάνεις έτσι ! Άφησε με και μένα μία μικρή θέση μαζί σου. Αλλιώς με ποιον θα παίζω σκάκι πάνω σε αυτό το σαπιοκάραβο;

– Με μένα που σιχαίνομαι τους πύργους; Τις πόρνες τις Βασίλισσες και του εγωιστές Βασιλιάδες; Χμ! Αν μου υποσχεθείς ότι θα κάνουμε παρέα μόνο με τους τρελούς στρατιώτες, τότε ναι, σε παίζω μία πατρίδα! Αν σε νικήσω, θα με αφήσεις μόνο μου σε αυτήν..

– Δεν κατάλαβες εδώ είμαστε μόνο δύο λευκά πιόνια… Δεν παίζουμε με τους άλλους, μας έχουν αφήσει μόνο μία γωνία ελεύθερα, αλλά αν είμαστε μαζί θα τα καταφέρουμε… Μπορεί να γίνουμε και ίπποι… ή ιππόκαμποι αν πέσουμε στη θάλασσα.

Κοιτάζει από ένα μικρό στρογγυλό παράθυρο την θάλασσα και έχει μειδίαμα στο πρόσωπο.

– Ή ακόμα και ο χτ-ίππος της θάλασσας.. Δηλαδή δεν σε πειράζει που γεννήθηκα μόνος; Φοβάμαι ότι, αντί να σε κολλήσω απομόνωση, με κόλλησες όρεξη για ζωή! Σειρά σου να κουνήσεις το λευκό σου πιόνι..

– Φίλε μου, γεννηθήκαμε όλοι μόνοι απλώς λίγοι το ξέρουν… Η ζωή είναι δώρο, μην το ξεχνάς ! Αν δεν προχωρήσεις το δικό σου δεν θα κουνηθώ διότι είσαι στη διαγώνια μου και σε προστατεύω από τους άλλους… Μπορείς να βγεις τώρα…

– Ξέρουν ότι είμαστε λευκοί όμως, οπότε πετάω πάνω μου ένα γαλάζιο πανί, για κάλυψη! Να δω αν μπορούν να τα βάλουν με τον ουρανό οι άχρηστοι.. Πρόσεχε!

-Πάλι καλά που δεν έκανε το ίδιο η Αλίκη στο ναυτικό… Ξέχασες ότι εδώ είναι όλοι λευκοί ! Το γαλάζιο είναι μόνο για το απέραντο…

– Μα νόμιζα πως η ανθρωπότητα, είναι απέραντη! Δεν ανήκω σε αυτήν; Όσο αφορά την Αλίκη, ξέρω κάποιον που λένε ότι την σκότωσε.. Με έρωτα! Άλλωστε αν θέλουμε γαλάζιο, παίρνουμε φόρα και βουτάμε χωρίς οξυγόνο! Εκεί να δεις απομόνωση, στον βυθό..

-Όχι, μόνο ο χρόνος είναι… Και βέβαια ανήκεις στην ανθρωπότητα αλλιώς δεν θα ήμουν εδώ μαζί σου. Θα κάνουμε βουτιά όταν φτάσουμε στην Αμοργό.

– Εκεί κι αν είναι απέραντο το γαλάζιο! Το ξέρεις ότι ήμουν στα 16 στην Αμοργό και έβγαλα τα πρώτα μου χρήματα εκεί, πουλώντας κατασκευές μου στην πλατεία του χωριού; Ακόμα έχω το πρώτο κέρμα από τότε.. Του δίνει 50 Ελληνικές δραχμές. Τι φτάνει να αγοράσουμε μ’ αυτό τώρα πια;

– Μόνο ελεημοσύνη, τίποτα άλλο… Ενώ εμείς έχουμε μόνο φιλία που δεν αγοράζεται… Ας ανεβούμε στο κατάρτι να δούμε σε πόση ώρα θα φτάσουμε στα μέρη σου !

– Εντάξει, αλλά σε παρακαλώ μπορείς να με δέσεις στο κατάρτι πάνω; Θέλω για τελευταία φορά, να γευτώ την απομόνωση, κοιτώντας καρχαρίες και δελφίνια.. Και αν θες πάρτην, να γίνεις σύγχρονη Σειρήνα για λίγο..
Του δείχνει ένα τραπέζι, όπου πάνω είναι μία κίτρινη σφυρίχτρα!

– Εδώ υπάρχουν μόνο δελφίνια από την αρχαιότητα… Πάνω σ’ ένα από αυτά ήρθα εδώ για να σε βρω μέσα στην απομόνωση… Ήθελα να μοιραστούμε τη μοναξιά μας.

Παίρνει την κίτρινη σφυρίχτρα… Και φυσά !

– Λες να είναι οι φίλοι μας οι φιλόσοφοι, σε άλλη μορφή, τα δελφίνια; Ανέβα στον Σωκράτη κι εγώ στον Πλάτωνα.. Φτάσαμε Αμοργό, με το δελφίνι το γοργό!

– Μπορεί να είναι και πιο σοφά ακόμα διότι όχι μόνο δεν έγραψαν αλλά και δεν μίλησαν. Είναι οι άνθρωποι της θάλασσας.

Σφυρίζει δυνατά !
– Φτάσαμε ! La strada !

– Και ο Federico ακολουθεί από πίσω μας.. Το δικό μου δεν βλέπει κι όλας, οπότε ναι είναι σίγουρα πιο σοφό! Αλλά σε μυρίζει φίλε, εσένα και την φιλία μας, που είναι τα πανιά μας.. Δελφίνια με πανί πρώτη φορά θα δουν στην Αιγιάλη!