Οδηγώντας.

– Τους λυπάμαι εκεί έξω τους δίποδους. Ακροβατούν μεταξύ νοημοσύνης και ελεημοσύνης… Όλο με τις παλάμες ανοιχτές είναι. Μία για φασκελώσουν άλλα δίποδα, άλλη για να ζητιανέψουν στα τέσσερα…

– Κι εμείς που σπρώχνουμε αυτό το παπάκι, τι είμαστε; Μία μορφή που δεν πρόβλεψε ούτε η Σφίγγα ούτε ο Οιδίποδας… Άντε, άντε, πότε θα φτάσουμε στη Σύρο, αν μιλάς συνεχώς;

– Μα νόμιζα πως το ηχόχρωμά μας είναι η κινητήριος δύναμη σ’ αυτό το ταξίδι.. Ευτυχώς, άγνοια δεν έχουμε. Ή τουλάχιστον δεν γνωρίζουμε ότι πλησιάζει η καταστροφή! Εσύ τι θα πάρεις από την πόλη, όταν με το κακό φτάσουμε;

– Με σένα δεν θα φτάσουμε ποτέ, άρα δεν έχουμε πρόβλημα με το κακό. Επιπλέον δεν ήρθα να πάρω τίποτα… Δεν θυμάσαι ότι πρέπει να δώσουμε μία θεατρική παράσταση;

– Φυσικά και δεν έχουμε πρόβλημα με το κακό, αφού σε λίγες μέρες, ανεβάζουμε Σαίξπηρ. Μη λες στον φίλο σου ψέματα. Ήρθες να πάρεις χειροκρότημα και θα το πάρεις θες δε θες. Αφού ξέρεις ότι οι άνθρωποι, έχουν ανάγκη να καούν και από κάπου πρέπει να ξεκινήσει η φωτιά.. Θα μας χειροκροτούν αιώνες. Αποκλείεται αν τρίβεις πέτρες για αιώνες, να μην γεννηθεί φλόγα…

– Να είσαι ή να μην είσαι μαζί σου, ιδού το ερώτημα ! Το θέμα δεν είναι το χειροκρότημα, διότι ότι και να κάνουμε όλο μας το κόβουν, λες και είναι χυδαίο να χτυπάς παλαμάκια όταν δεν έχεις παπάκια…

– Στα παπάκια μας λοιπόν κι εμείς.. Ας τους να κουρεύονται οι αστοί! Δεν είδα άλλωστε κανέναν ανάμεσά τους, να ακούει στο όνομα Σαμψών… Εμείς τα κόψαμε, επειδή είχε προσφορά το ένα κούρεμα δωρεάν στα δύο. Σε ευχαριστώ που πλήρωσες… Αδύναμοι εμείς, αδύνατοι αυτοί… Δεν παχαίνει άλλωστε η ανθρωπότητα! Όσο και να την τρως..

– Μήπως πρέπει να φάμε κάτι μια που δεν βιαζόμαστε πια. Θες λίγο ανθρωπιά για να πάρεις δυνάμεις; Καλύτερα να δυναμώσεις πριν αντιμετωπίσουμε την κοινωνία διότι εκεί θα φάμε μόνο ξύλο μετά από τέτοια παράσταση…

– Μακάρι να φάμε ξύλο… Ώστε να μεταφέρουμε και να κυκλοφορήσουμε τον ακατέργαστο χυμό της αλήθειας… Με το ξύλο, θα απορρο(φάμε) κι όλας, από το έδαφος, και θα γνωριστούμε με τις ρίζες μας…

– Το δικό μας το ξύλο δεν έχει καμία σχέση… Είναι αυτό που βρίσκεται στα βιβλία μας… Κάτι πρέπει να γράψουμε για να μην ξεχάσουμε τους ρόλους γιατί πάλι ξεχάσαμε το σενάριο και ακούω από εδώ τον συγγραφέα : Όχι άλλους αυτοσχεδιασμούς!

– Είδαμε και τους άλλους που μια ζωή, προβάρουν το κάθε τι πάνω τους.. Λες και είναι η ζωή κοστούμι! Τους ρόλους δε θα τους ξεχάσουμε με τίποτα. Αποστολές είναι… Με τον Αποστόλη τον συγγραφέα, τι θα κάνουμε όμως που φωνάζει; Να του κλείσουμε το στόμα με έναν καλό αυτοσχεδιασμό, που κάνουμε πρόβες, τόσες ζωές πριν;

-Ναι, ναι! Ξέρω τι θα του πούμε ! Θα του τραγουδήσουμε: Στ’ Αποστόλη το κουτούκι! Είμαι σίγουρος ότι θα συγκινηθεί…