Δύο φίλοι βρίσκονται σε μία τεράστια παραλία και περπατούν στην άμμο.

– Νιώθω ένα χέρι στο λαιμό μου. Μπορείς να κοιτάξεις να δεις τι χέρι είναι; Πρόλαβε, πριν με πνίξει…

– Το είδα, το είδα ! Το έπιασα ! Είναι το χέρι της αγοραφοβίας. Είδες τι ύπουλο είναι. Ήρθε να σε πιάσει από πίσω ! Αλλά είμαι εδώ, ο ήρωας σου ! Καλά, καλά το παράκανα… Είμαι ο φίλος σου…

– Μα να είσαι φίλος αληθινός την σημερινή εποχή, μοιάζει με ήρωα! Ναι φίλε, με φοβίζει η μάζα αν και είναι μόνο τέσσερα γραμματάκια.. Μου έσωσες την ζωή! Πώς να στο ανταποδώσω;

– Δεν θέλω τίποτα άλλο από τη φιλία σου. Και να θυμάσαι ότι η ζωή έχει μόνο τρία γράμματα κι όμως είναι πιο σημαντική ακόμα !

– Ευτυχώς που δεν φοβάμαι αυτά τα τρία γράμματα.. Και η ΓΗ έχει δύο γράμματα, αλλά κάποιες φορές, δεν νιώθεις να μην σε χωράει; Σκύβει και γράφει κάτι στην άμμο με το δάκτυλο.

– Έχεις δίκιο… Απλώς ξέρεις η γη δεν είναι τίποτα παρά μία λωρίδα μεταξύ ουρανού και θάλασσας… Μία πινελιά ώχρας ανάμεσα σε δύο γαλάζια… Πού να χωρέσουμε;

– Αν η ΓΗ είναι μία πινελιά, τότε νιώθω πιο βολικά να σου πω την αλήθεια.. Έτσι μάλιστα! Χωράμε και παραχωράμε! Ώχρα είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Είμαι ώχρα. Αυτό το υποκίτρινο! Ωχρές αναμνήσεις μου έρχονται τώρα, ως εικόνες μπροστά μου. Το ότι μεγάλωσα σε μικρές σοφίτες… Στενός χώρος πάντα στα παιδικά μου χρόνια, αλλά όχι στενόχωρα… Εσύ πώς μεγάλωσες;

– Τι εννοείς ότι μεγάλωσες; Αφού είμαστε δέκα χρονών ! Τι θες να πούμε στον αναγνώστη, αυτά που θέλει ν’ ακούσει ; Ή φοβάσαι ότι θα σταματήσει την ανάγνωσή του μόλις μάθει ποιοι είμαστε;

– Δέκα μόνο; Και γιατί έχουμε ηλικιωμένες σκέψεις; Ευτυχώς πάντως που είμαστε δέκα ετών μόνο. Διότι περισσότερα κεράκια στην μικρή μου τούρτα, θα ένιωθαν στενάχωρα! Έχω γενέθλια σήμερα φίλε. Και είχα ξεχάσει ηλικίες. Αφού τα χρόνια δεν τα μετράω, αλλά τα ζυγίζω.. Ναι δέκα ετών είμαι. Αφού ακόμα μαθητής νιώθω..

-Απλώς είμαστε προικισμένα παιδιά… Αυτή είναι η εξήγηση… Αλλά αν το πεις θα μας κατηγορήσουν ότι είμαστε πολύ ανθρώπινα… Είμαστε οι μαθητές της ώχρας… Ζούμε μέσα στην ομορφιά αλλά αναζητούμε την αλήθεια.

Πριν είχε γράψει στην άμμο: “ΓΗ” και τώρα γράφει δίπλα “10 ετών”.

– Η αλήθεια φίλε μου παιδικέ, ανήκει στους καλλιεργητές της. Σε μας που περπατάμε συνέχεια ξυπόλυτοι σε άμμο.. Και στους άλλους που μας διαβάζουν, χωρίς να τρομάζουν.. Έγινε η ΓΗ δέκα ετών και κάποιοι νομίζουν ότι το ψέμα, ζει για να γεράσει, νέε μου φίλε…

-Ό,τι και να γράψεις κανείς δεν θα το πιστέψει γιατί δεν είμαστε αρκετά μεγάλοι… Μόνο εμείς διαβάζουμε τι γράφουμε διότι ξέρουμε την αξία του κόκκου… Ξέρουμε ότι χωρούν εκατό ελέφαντες πάνω σ’ ένα στάχυ… Το μάθαμε στην προηγούμενη ΖΩΗ !

– Πόσο δίκιο έχεις αγαπημένε μου φίλε. Να ήξερες πόσο σε αγαπώ! Όσο οι ελέφαντες, λατρεύουν την μνήμη! Και μεις οι δύο τώρα, καθόμαστε πάνω στην προηγούμενη ζωή μας και παρατηρούμε τους εκατό ελέφαντες απέναντι μας. Ευτυχώς που δεν έχουμε σταχυολογήσει αλήθειες από την προηγούμενη ζωή μας. Τις έχουμε ολόκληρες μαζί μας… Ίσως αυτές μας κρατάνε δεκάχρονα!

– Ζούμε μέσα στην κενότητα ενώ οι άλλοι χάνονται μέσα στο κενό. Πώς να σηκώσεις ένα στάχυ όταν βλέπεις τους εκατό ελέφαντες που θυμούνται κάθε βήμα μας όχι μόνο για τα δέκα χρόνια αλλά και για τα προηγούμενα. Τώρα ξέρεις γιατί σταματήσαμε εδώ… Όλα αυτά τα στάχυα δεν είναι μόνο πινέλα ώχρας αλλά γέφυρες… για τους ελέφαντες…

– Κι όταν περάσουν απέναντι, εμείς πού θα βρεθούμε; Τελικά το παν είναι να χωράς άνετα μέσα στην μνήμη σου! Αλλιώς αρχίζεις και ξεχνάς, το ένα, ξεχνάς το άλλο και γίνεσαι άτομο χωρίς να το καταλάβεις.. Άνθρωπος χωρίς μνήμη, είναι ληστής. Του ίδιου του του εαυτού. Ληστεύει χώρο. Και μπορεί να φαίνεται μεγαλύτερος ο χώρος στο μυαλό χωρίς μνήμη, μα αυτή είναι που σου νοικιάζει τον χώρο!

-Δεν κατάλαβες… Είμαστε ήδη απέναντι… Σ’ εμάς έρχονται… Ο χώρος μας είναι μεγάλος διότι είναι ο χρόνος ! Κι εδώ δεν υπάρχει πια αγοραφοβία… Γι’ αυτό είσαι καλύτερα τώρα με τους αόρατους ελέφαντες !

– Ανήκουμε στον χρόνο όπως λες κι εσύ.. Τώρα κατάλαβα γιατί νιώθω καλύτερα. Υπάρχουμε, επειδή σε λίγο θα συνυπάρχουμε με τους ελέφαντες. Νιώθω άνετα, που θα τους έχουμε σε λίγο στον χρόνο μας. Ξέρεις τι θα ήθελα δώρο γενεθλίων; Θα ήθελα να ανοίξουμε έναν ελέφαντα, να μπούμε μέσα του! Να γίνει ο δικός μας σύγχρονος Δούρειος ίππος και να μπουκάρουμε στη λήθη!

-Σου κάνω δώρο ένα Δούρειο Ελέφαντα διότι κι εγώ είμαι κανένας… Να τα κατοστήσεις, φίλε μου !