Δύο άστεγοι, με ρούχα γεμάτα τρύπες και πεινασμένοι, περπατούν μέσα σε ένα δάσος πορτοκαλί.

– Θέλεις να φάμε φθινοπωρινά φύλλα; Ίσως έχουν και βιταμίνη C. Νερό θα πιούμε από μία πηγή εδώ πιο κάτω που ξέρω.

– Δεν έχουμε ανάγκη από νερό, έχουν ήδη τα φύλλα… Τι παράξενο αυτό το χρώμα… Λες να είμαστε μέσα στον πίνακα κάποιου ζωγράφου;

Χαμογελάει δυνατά και ακούγεται ο αντίλαλος του χαμόγελου.

– Σίγουρα είμαστε, διότι τέτοιο χρώμα, μόνος ένας άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει… Αλλά και εμάς κοίτα πώς μας ζωγράφισε; Ίδιους μας έκανε. Γιατί άραγε; Τον ξέρω αυτό τον ζωγράφο. Το μικρό του όνομα, είναι Σεπτέμβρης. Μήπως ξέρεις το άλλο;

– Πρέπει να βρούμε την υπογραφή πάνω στον πίνακα. Όσο για μας, έχω εξήγηση ! Όταν ο Λουδοβίκος κούτσαινε, όλοι στην αυλή του κούτσαιναν εκτός από έναν. Κι όταν του ρώτησε γιατί δεν κουτσαίνει, απάντησε ότι κουτσαίνει με τα δύο πόδια. Κι εμείς είμαστε δύο φορές διαφορετικοί.

Τον πλησιάζει κουτσαίνοντας.

– Μου θύμισες τον Νικόλα τώρα, που καθόταν στο πολυτεχνείο τέλη ’70, σε κάποια επέτειο και φορούσε 7 γραβάτες. Όταν τον ρώτησε κάποιος γιατί φοράει 7 γραβάτες, αυτός απάντησε: “Αν είναι να είσαι κύριος, ας είσαι 7 φορές. Ο Ζωγράφος και σε μας έβαλε γραβάτες. Τώρα τις παρατήρησα. Φύλλο είναι από πλατάνι. Λες να αποκτήσει αιώνια αξία, αυτός ο πίνακας; Προς τα πού να πάμε, για την υπογραφή;

-Τώρα που έχουμε γραβάτες, μπορούμε να έχουμε και κουμπιά. Η αξία του πίνακα είναι μάλλον εποχιακή. Όσο για την υπογραφή είναι πάντα προς τα κάτω… Έλα πάμε από εδώ πίσω από τη βελανιδιά.

– Εποχιακή; Δεν το νομίζω να είναι πρόθεση του ζωγράφου κάτι τέτοιο. Αλλιώς δεν θα έβαζε βελανιδιά. Μας θέλει σίγουρα έναν τουλάχιστον αιώνα εδώ μαζί! Θα με αντέξεις;

– Μην ανησυχείς έχω άπειρες αντοχές. Κι εσύ είσαι ο μοναδικός μου φίλος. Άρα είμαστε η ανθρωπότητα του πίνακα. Μας θέλει να ερχόμαστε κάθε εποχή. Κοίτα οι κορμοί είναι κίτρινοι… Πρέπει να βρούμε το πράσινο για την υπογραφή…

– Κοίτα ευθεία κάτω. Του δείχνει με το αριστερό χέρι. Βλέπω κάτι πράσινο. Λες να αλλάζει η εποχή και να πρέπει να φύγουμε; Τώρα κατάλαβα τι γίνεται. Είμαστε η καινούρια εποχή του Ζωγράφου. Είμαστε μέσα του. Δεν είναι πίνακας. Το εντός του είναι. Και τελικά η υπογραφή είναι σε κόκκινο. Ψάξε φίλε. Το κόκκινο μυρίζει από μακριά, θα το βρούμε…

– Το κόκκινο είναι της βελανιδιάς… Ο πίνακας είναι πάνω σε ξύλο… Δρύινο βαρέλι… Γαλλικό κρασί… Κερνάω χρώμα και σ’ ονομάζω ιππότη του πίνακα, φίλε μου μοναδικέ ! Διότι μόλις τώρα ανακάλυψα ότι εμείς είμαστε η υπογραφή του έργου που δημιούργησε το ζωγράφο !