Όταν ακούς τη μουσική του παρελθόντος ακόμα και μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, συνειδητοποιείς ότι νίκησε τον κομμουνισμό γιατί αυτός δεν μπόρεσε να τη σβήσει από την ιστορία της Ανθρωπότητας. Έτσι όταν βλέπεις κάθε λεπτομέρεια του μαντολίνου από όλες τις γωνίες, βλέπεις στην ουσία ένα όπλο κατά της βαρβαρότητας. Κι αν εξετάσεις μόνο τη λεπτότητά του μέσω των φωτογραφιών, αναγνωρίζεις τελικά ότι όποια παρτιτούρα και να άγγιξε, τη μετέτρεψε σε μια μουσική που αγγίζει γιατί είναι γεμάτη συναισθήματα και ουσία που ξεχειλίζει, όσο μεγάλο κι αν είναι το πλαίσιο. Διότι δεν έχει περιορισμό εκ φύσης, γιατί αγαπά την Ανθρωπότητα. Αυτό το σύμβολο έγινε αντίσταση στην καταπίεση. Η βαρβαρότητα θέλησε να χρησιμοποιήσει τη μουσική για να μην ακούγονται οι φωνές στα στρατόπεδα συγκέντρωσης από τους ναζί και οι κομμουνιστές προσπάθησαν να την εκφυλίσουν προς όφελός της, αλλά άντεξε και είναι ακόμα εδώ, πιο ζωντανή από ποτέ, γιατί ξεπέρασε ακόμα κι αυτά τα ορόσημα της βαρβαρότητας. Είναι η απόδειξη ότι η μουσική του παρελθόντος είναι και του μέλλοντος, αφού είναι υπερβατική.