Βρίσκονται σε δύο θέσεις ενός θεάτρου δύο φίλοι και περιμένουν να ξεκινήσει η παράσταση. Δεν υπάρχει κανένας άλλος εκτός από αυτούς τους δύο στην πλατεία του θεάτρου. Ακούγεται πολύ χαμηλόφωνα Piano.

– Ερημιά. Εμείς και το σανίδι..
– Είμαστε δύο νότες μέσα στη σιωπή… Κι αν δεν έρθει κανένας άλλος; Λυπάμαι τους ηθοποιούς… Ούτε τον σκηνοθέτη δεν βλέπω. Μήπως είναι στημένη η παράσταση; Μα ποιος παίζει στο πιάνο, βλέπεις κάτι, αδελφέ;
Με φωνή μπάσα και θεατρική:
-Πλήκτρα που κουνιούνται; Το φάντασμα της όπερας μήπως παίζει; Αλλά δεν είναι όπερα το έργο. Κάτι συμβαίνει. Να πάρω τηλέφωνο την αστυνομία ή να απολαύσουμε το τέλος μας;
Χαμογελάει με ήχο φοβιστικό προσπαθώντας να τρομάξει τον φίλο του.
– Βαλτός είσαι κι εσύ ! Αφού σου είπα ότι έχω 312 φοβίες ! Είναι ανάγκη να με τρομάζεις κι εσύ; Μήπως να πάμε να βοηθήσουμε τους ηθοποιούς; Μπορεί να μας φοβούνται… Έλα πάμε πάνω στο σανίδι να δούμε το τέλος από κοντά.
– Το τέλος δεν είναι πίνακας; Τους πίνακες είχα την εντύπωση ότι πρέπει να τους απολαμβάνουμε από μακριά. Όμως εσύ είσαι ζωγράφος, εσύ ξέρεις. Εγώ ηθοποιός είμαι και όντως πρέπει να βοηθήσω τους συναδέλφους. Άκου το σχέδιο. Τον πλησιάζει στο αυτί. Του μιλάει πιο σιγά από τον ήχο του πιάνου. Ανεβαίνεις στο σανίδι εσύ και εγώ τρέχω στο καμαρίνι να φέρω κραγιόν και μακιγιάζ. Το πιο όμορφο τέλος θέλω..
– Εσύ θα πάρεις το κραγιόν κι εγώ τα πινέλα μου. Για να σε ζωγραφίσω την ώρα που θα ανέβεις κι εσύ στη σκηνή για να μας πεις ότι δεν θα έρθουν οι άλλοι που φοβούνται ένα κοινό, το οποίο παραμένει μοναδικό. Δεν υπάρχουν συνάδελφοι για το τέλος. Ο καθένας έχει το δικό του. Αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ για σένα. Πόσο όμορφο το θέλεις;
– Μήπως τελικά να το κάνουμε άσχημο, φίλε ζωγράφε; Γιατί να δώσουμε σχήμα στο τέλος; Έχει σχήμα η αιωνιότητα; Μέχρι να γυρίσω από το καμαρίνι, να προσέχεις μην εμφανιστεί κανένας χωρίς εισιτήριο. Και βάλε όλο το ταλέντο σου για το πιο άσχημο τέλος της ιστορίας..
– Μου θύμησες το θεατρικό έργο Formidabiles Homines… Κι εκεί όλοι οι άσχημοι αναρωτιούνται τι τους θέλει ο δάσκαλος ως μοντέλα ! Κι όμως μετά καταλαβαίνουν ότι είναι μόνο μέσω της αλήθειας που μπορεί να βρει την ομορφιά. Ούτε η αιωνιότητα έχει σχήμα αλλά ούτε και η μέρα… Μην αργήσεις ! Δεν είσαι γυναίκα για να το αξίζεις… Πάω να βρω το ταλέντο των αγνοούμενων ποιητών. Αχ, τι μ’ αναγκάζεις να κάνω κι εσύ είσαι ακόμα με το κραγιόν…

– Γυναίκα μπορεί να μην είμαι, αλλά έχω τόσα θηλυκά μέσα μου! Μουσική, Βροχή, Αιωνιότητα, Νύχτα, Μέρα, Σκέψη. Και φυσικά ως άνθρωπος, έχω και ΓΗ μέσα μου! Αλλά όχι δεν θα αργήσω, διότι δεν θέλω να σε αφήσω πολύ ώρα μόνο σου με την άγνοια των ποιητών.. Γυρίζοντας, εγώ θα έχω μαζί μου το ταλέντο των χαμένων ποιητών, να τα βάλουμε να ζευγαρώσουν λέω.. Τι λες; Η εποχή τους δεν είναι;
– Δεν ξέρω για ποια εποχή μιλάς αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ ακόμα να έρθεις στο σανίδι. Πάλι με άφησες μόνο κι έχεις συνεχώς δικαιολογίες. Αφού είπαμε δεν είσαι γυναίκα. Γύρνα πίσω γιατί πολύ μοναξιά έχει πέσει εδώ, με ή χωρίς ταλέντο !

Γυρίζει με κραγιόν στο στόμα έντονο και φωνάζει! Είμαι η σιωπή των χαμένων αμνών. Είμαι η σιωπή των χαμένων αμνών.
Φαίνεται σαν να τα έχει χαμένα. Ο φίλος του απορεί. Συνεχίζει να φωνάζει αυτός. Αν τολμάει κάποιος, ας κάνει θόρυβο! Να τρομάξουν τα πρόβατα να φύγουν από το θέατρο. Αλλά πριν φύγουν. Να εμφανιστούν να δούμε αν είναι κουρεμένα. Ο φίλος του απορεί πραγματικά…
– Είπαμε να βάλεις κραγιόν αλλά το έβαλες όλο και ��