Δύο παλιοί φίλοι, ο ένας 70 ετών και ο άλλος 80 ετών, συζητούν σε μία αυλή Κυκλαδίτικου σπιτιού, πίνοντας σπιτική λεμονάδα:

– Ξέρεις τι μου αρέσει σε σένα; Πως δεν άφησες κανένα άτομο να σου κλέψει το χαμόγελο. Κάποιες φορές, το δάνεισες και σε κάποιους ανθρώπους, χωρίς αντάλλαγμα! Αποκλείεται όμως να μην μελαγχολείς κι εσύ. Άνθρωπος είσαι..

– Όχι ακριβώς αλλά ας το αφήσουμε προς το παρόν. Η μελαγχολία είναι ασθένεια μάλλον θέλεις να πεις νοσταλγία. Αυτή όντως μ’ αγγίζει όταν είναι του φωτός. Κάποτε φαντάζομαι θα τα πούμε και γι’ αυτό. Δεν είμαι τοκογλύφος του χαμόγελου πάντοτε το δίνω ακόμα και χωρίς δόντια. Χαμογελά στο φίλο του.

– Δηλαδή όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες που εμπνεύστηκαν από την μελαγχολία τους, ήταν και είναι ασθενείς; Η νοσταλγία έχει πόνο. Άλγος. Μήπως επειδή είσαι μαθηματικός σου αρέσει; Τα πας καλά με τους αλγόριθμους.. Πονάνε τα νούμερα Νίκο μου, πονάνε! Βλέπει ότι του τελείωσε η λεμονάδα και πίνει απ’ το ποτήρι του φίλου του.

– Δεν είναι καλύτερη από το ποτήρι του άλλου; Χαμόγελο. Δεν έχει σχέση με τα μαθηματικά αλλά γενικότερα με την αίσθηση του χρόνου. Δεν νοσταλγώ το ανύπαρκτο. Απλώς βλέπω το ακίνητο ταξίδι μας πάνω σε αυτό το παγκάκι και νοσταλγώ τους φίλους μας τον Αλέξη και το Γιώργο. Θυμάσαι το θεατρικό Alter Ego. Γιατί δεν το ανεβάσαμε στη Σύρο;

– Ναι είναι καλύτερη, αλλά όχι γιατί λένε ότι το ξένο είναι καλύτερο, μα γιατί το δικό σου ποτήρι δεν είναι απλά “Του άλλου”. Είναι δικό μας. Δεν το ανεβάσαμε στην Σύρο, διότι εκείνη την εποχή αν θυμάσαι, έψαχνε το Alter Ego της κι αυτή η κακομοίρα η Ερμούπολη! Χμ! τι λες να πάμε φέτος τον Σεπτέμβρη διακοπές στην Σύρο και να γράψουμε σε όλους τους τοίχους: Νοσταλγία ή Μελαγχολία ; Να δούμε τι θα απαντήσουν οι άνθρωποι..

– Η λεμονάδα της νοσταλγίας έχει 232 ml… μόνο, αλλά χαλάλι σου. Καλύτερα να το γράψουμε μέσα σ’ ένα θέατρο για ν’ ακουστούν οι φίλοι μας πριν πεθάνουν μέσα στη λήθη ακόμα και αν δεν είναι η εποχή των κερασιών. Γιατί δεν κάνεις όπως παλιά ένα ακρόνειρο πάνω στον τοίχο ενός παραθυριού;

– Γι’ αυτό σε αγαπάω! Για τις απίστευτα ποιητικές ιδέες που έχεις συχνά! Και τι χρώμα λες να είναι το παράθυρο; Ίσως να είναι το απέναντι παράθυρο, που πάντα βλέπουμε παιδικά κεφάλια να ξεπροβάλουν, για να ανταμώσουν την πραγματικότητα! Το απέναντι είναι χρώμα;

-Τι παράξενος που είσαι σήμερα ! Είχαμε καιρό να βρεθούμε έτσι. Ναι, ναι, το απέναντι είναι. Πάνω σ’ αυτό που έγραψαν μαθηματικά για να δουν αν συμπεριφέρονται ορθολογικά τα περιστέρια. Αλλά δεν έχει χρώμα ακόμα. Τι λες πάμε να του δώσουμε μια όπως έλεγε ο Στέλιος;

– Όσο “μεγαλώνουμε” τόσο πιο παράξενοι είμαστε.. Αχ, Νίκο πότε γίναμε κι όλας 70 ετών; Εσύ πάτησες τα 80 βέβαια. Θυμάσαι τότε που γνωριστήκαμε στην Σύρο; Ήσουν 42 και εγώ 32. Πιτσιρίκια. Αλλά γιατί μου φαίνεται ότι τώρα είμαστε πιο παιδιά από ποτέ; Και αφού είμαστε παιδιά, ναι να πάμε να δώσουμε μια εσύ και μια εγώ.. Χίλιες και μία δηλαδή..

-Μικρέ, γιατί θα είσαι πάντα μικρός για μένα, άντε να κάνουμε καμιά δουλειά για τους άλλους, πολύ κράτησε το όνειρο με τους γέρους. Εμείς όχι μόνο δεν θα δούμε σύνταξη αλλά ούτε και γεράματα. Ακόμα και η λεμονάδα μάς τέλειωσε… Ξύπνα, πάμε στο θέατρο, έχουμε ν’ ανεβάσουμε το Alter Ego !

– -Και τι σε νοιάζει εσένα; Αφού γέρος γεννήθηκες.. Και έχεις και σύνταξη δυνατή! 189 IQ. Ενώ άλλοι παίρνουν 3 και 60. Εντάξει πάμε. Θα κάνεις τον Αλέξη ή τον Γιώργο; Ελπίζω να μην σε πειράζει που έχω ρούχα τσαλακωμένα μόνο!

– Ο Γιώργος θα σου πάει γάντι. Τα ρούχα του Γιώργου είναι πάντα τσαλακωμένα. Φοβάται τα σίδερα…
                                                      Alter Ego
                                                     Ανθρώπινη κωμωδία

Σ’ ένα πάρκο, ένας πάγκος, δύο άνθρωποι : ο Γιώργος και ο Αλέξης.

Γιώργος: Ήπια . Κουράστηκα…

Αλέξης: Πώς;

Γιώργος: Πιο δυνατά . Κουράστηκα να ζω!

Αλέξης: Το παραμικρό σε κουράζει.