Μαθητής: Γιατί ο τίτλος του ποιήματος σας να είναι κρυφός;

Δάσκαλος: Δεν είναι κρυφός σε όσους ξέρουν για το μονοπάτι.

Μαθητής: Και για τους άλλους;

Δάσκαλος: Μερικοί θα το ανακαλύψουν.

Μαθητής: Κι αν χρειάζεται αποκάλυψη ;

Δάσκαλος: Τότε μιλάμε για άλλη κατηγορία.

Μαθητής: Έχετε δίκιο.

Δάσκαλος: Δεν είναι δίκαιο. Είναι απλώς το σωστό.

Μαθητής: Θα μας πείτε κι άλλα για το παιδί – γέρο, Δάσκαλε;

Δάσκαλος: Τώρα ξέρετε. Εσείς πρέπει να ψάξετε.

Μαθητής: Κι αν δεν μπορούμε;

Δάσκαλος: Τότε θα φανεί ποιοι είναι μαθητές.

Μαθητής: Σωστά. Δεν το είχα σκεφτεί.

Δάσκαλος: Ο γέρος Δάσκαλος έλεγε ότι ό,τι γράφει είναι κατανοητό, αλλά κανείς δεν το καταλαβαίνει.

Μαθητής: Είναι αυτό που ονομάζετε τη διαφορά μεταξύ απλού και απλοϊκού.

Δάσκαλος: Όσοι δεν καταλαβαίνουν το απλό και το βρίσκουν απλοϊκό, απλώς κάνουν ό,τι μπορούν, δεν πρέπει να σ’ απασχολούν.

Μαθητής: Απλώς, λυπάμαι.

Δάσκαλος: Μην κάνεις αυτό το λάθος. Είναι ευτυχισμένοι έτσι.

Μαθητής: Μα η ευτυχία δεν υπάρχει.

Δάσκαλος: Δεν το ξέρουν όμως…

Μαθητής: Πράγματι. Ο γέρος Δάσκαλος όντως υπήρξε;

Δάσκαλος: Έχει σημασία;

Μαθητής: Δεν ξέρω.

Δάσκαλος: Σημασία έχει μόνο το έργο του.

Μαθητής Κι αυτό σίγουρα υπάρχει.

Δάσκαλος: Κι όπως το έργο δημιουργεί το ον.

Μαθητής: Όντως η ερώτησή μου δεν έχει νόημα.

Δάσκαλος: Νόημα έχει. Σημασία δεν έχει.

Μαθητής: Αχ, Δάσκαλε πόσο σας καθυστερώ…

Δάσκαλος: Ο χρόνος είναι μαζί μας.

Μαθητής: Μα έχω την εντύπωση ότι τον σπαταλώ, ειδικά τον δικό σας.

Δάσκαλος: Αυτός είναι ο σκοπός των Δασκάλων, αλλιώς δεν θα επέστρεφαν. Κι ο χρόνος δεν είναι δικός μου. Εμείς του ανήκουμε.

Μαθητής: Τίποτα δεν μας ανήκει.

Δάσκαλος: Τίποτα! Μόνο δίνουμε.