Βιολέτα: Ποιος μ’ έβαλε τόσο κοντά στον ουρανό; Σιωπή. Ποιος μ’ έβαλε τόσο μακριά από τη γη; Παύση. Ήθελα να είμαι απλώς ένα λουλούδι σαν όλα τα άλλα. Ήταν ανάγκη ν’ ανθίσω πάνω σ’ αυτόν τον ακίνητο άνθρωπο; Τι ζήτησα, θεέ μου, τι ζήτησα; Τίποτα… Να είμαι ένα κανονικό λουλούδι… Τίποτα άλλο… Παύση. Κι όμως τώρα είμαι εδώ ψηλά… Σιωπή. Τι ωραία η θέα όμως… Απλά ποιος εκτός από αυτόν θα ξέρει ότι είμαι ένα πανέμορφο λουλούδι; Κανείς! Γιατί τόσο ψηλά που βρίσκομαι ποιος θα καταφέρει να με δει; Κι αν δεν με δει κανείς άλλος θα υπάρχω πραγματικά για τους άλλους; Μακάρι να υπήρχε ένας ξυλοκόπος. Αυτή η βελανιδιά είναι τόσο ψηλή, τόσο μεγάλη, ποιος να τολμήσει να την αγγίξει. Εκατοντάδες χρόνια παραμένει ακίνητη. Τι να περιμένει άραγε; Δεν ξέρω. Είναι θέμα χρόνου… Σιωπή. Μόνο που αν κόψουν τη βελανιδιά θα πεθάνω κι εγώ. Θέλω να ζήσω όμως. Ναι, θέλω να ζήσω. Δεν θέλω να πεθάνω, βελανιδιά μου. Στο κάτω κάτω, έχω μόνο εσένα. Και μοιραζόμαστε τη μοναξιά μας, μαζί. Κάνω κι εγώ σαν το λουλούδι του μικρού πρίγκιπα… Είμαι άδικο λουλούδι. Δεν πειράζει όμως… Έτσι δεν είναι; Σιωπή. Δεν είναι έτσι; Παύση. Δεν έχω δικαίωμα να είμαι άδικη; Ένα ψεματάκι δεν έχω δικαίωμα κι εγώ; Αφού τα αντέχει όλα η βελανιδιά μου. Έτσι δεν είναι; Πες κι εσύ κάτι… Αχ αυτή η σιωπή. Μας κοιτάζουν… Παύση. Τουλάχιστον με βλέπουν εμένα; Δεν μπορούσες να με βάλεις σ’ ένα χαμηλό κλαδί; Χαμογέλασες; Χαμογέλασες! Το είδα! Είμαι η χαρά της ζωής σου, πρέπει να το ομολογήσεις. Παύση. Πες μια λέξη… Σε πειράζω; Έτσι είναι τα λουλούδια… Γιατί το αξίζουν. Ξέρω ότι περίμενες τόσα χρόνια, λουλούδι ήθελες! Να περιμένεις. Το βλέπω το χαμόγελο… Ακόμα και πριν με γνωρίσεις σου έλειπα… Το ξέρω… Σιωπή. Τελικά καλά έκανες που μ’ έβαλες εδώ. Και δεν θέλω να δω κανένα ξυλοκόπο. Μόνο εσένα θέλω, τη γαλαζοαίματη βελανιδιά…