– Έχεις ώρα; Αργεί και με φοβίζει αυτό. Λες να τον έπιασαν;

– Δεν έχω ποτέ ώρα. Ο χρόνος είναι μαζί μας. Τον ποιητή τον σκότωσαν εδώ και χρόνια. Μόνο το έργο του έχει μείνει. Μερικοί άνθρωποι ξέρουν ακόμα το έργο του. Κι εσύ τον περιμένεις ακόμα στην αίθουσα αναμονής της κοινωνίας;

– Οι ποιητές πέθαναν. Όχι ο ποιητής.. Αίθουσα της κοινωνίας είναι εδώ; Της εκκλησίας νόμιζα και ήρθα να κοινωνήσω. Μόνο τον ποιητή αφήνω να μου βάλει στο στόμα κρασί.. Εσύ πότε κοινώνησες τελευταία φορά;

– Κι όμως γι’ αυτόν έγραψαν ακόμα και τραγούδι. Δεν πρόκειται εδώ ούτε να κοινωνήσεις ούτε να επικοινωνήσεις. Ακόμα και οι Εκκλησιάζουσες έχουν φύγει, δεν άντεξαν το κρασί. Η ζωή είναι αλλού μαζί με την ανθρωπιά.

Του μιλάει και τον παίρνει αγκαλιά:

– Ποιό τραγούδι; Να το πούμε καντάδα στην ανθρωπότητα αν θες.. Δεν ήξερα ότι αυτό το τραγούδι που δεν γνωρίζω ότι είναι για τον ποιητή, είναι για εκείνον.. Μήπως είναι αυτό που λέει: “Αγαπημένε ποιητή, μη με αρχίζεις πως και γιατί.. Μόνο κοιτάμε στα μάτια, να ενώσω της ανθρωπότητας τα κομμάτια”;

– Όχι δεν είναι αυτό. Αφορά το γελαστό τον ποιητή στη Γρανάδα. Έχει σχέση με τον εμφύλιο στην Ισπανία. Αν το ακούσεις, νομίζω πως θα σ’ αγγίξει.

– Μιλάς για τον συνάνθρωπο Λόρκα; Αν θυμάσαι τον τίτλο, να μου τον πεις ευχαρίστως φίλε. Ξέρεις ότι έχω αλλεργία στην μνήμη και γι’ αυτό σε κάνω παρέα. Εσύ με την μνήμη, είσαι φίλος, πολύ πριν έρθεις στην ανθρωπότητα! Πριν ήσουν κάπου αλλού; Μήπως υπήρχες μέσα στα ποιήματα του γελαστού ποιητή;

– Ναι, σ’ αυτόν αναφέρομαι. Ο τίτλος του τραγουδιού είναι : Γιατί τον σκότωσαν γιατί; Θα είμαι η μνήμη σου λοιπόν για τις επόμενες ζωές. Ήμουν εκεί που υπήρχε ανάγκη πιο παλιά από τα ποιήματα, ανάμεσα στους αναρχικούς της ελευθερίας.

– Μόλις θυμήθηκα, ότι με τον Λόρκα ενταφιάστηκαν άλλα 3 άτομα. Ένας δάσκαλος και δύο αναρχικοί της εποχής, οι οποίοι εκτελέστηκαν από το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο, τον Αύγουστο του 1936, ένα μήνα μετά την έναρξη του εμφυλίου στην Ισπανία. Μήπως είσαι εσύ ένας από τους πεθαμένους αναρχικούς; Και ήρθες Αύγουστο, 75 χρόνια μετά τον θάνατό σου, να γνωριστούμε;

– Όχι, τότε δεν μπόρεσα να πεθάνω μαζί τους. Ήμουν ακόμα με τους δικούς μας στον επιτάφιο που δεν έλεγε να τελειώσει πριν τον παγκόσμιο πόλεμο. Οι καπνεργάτες δεν πρόλαβαν να τραγουδήσουν τους στίχους του Γιάννη. Αλλά εσύ τους ξέρεις, έτσι δεν είναι;

Δακρυσμένος, με φωνή κάπως τρεμάμενη:

– Τον Γιάννη δεν τον γνώρισα, αλλά κάποια ποιήματά του, ναι.. Αγαπώ ιδιαίτερα τον στίχο: “Κι ἂν εἴσουν δίκειος, δίκαια θὰ μοίραζες τὴν πλάση, κάθε πουλί, κάθε παιδὶ νὰ φάει καὶ νὰ χορτάσει.” Τελικά με ποιόν ποιητή έχουμε απόψε ραντεβού; Με τον Φρεντερίκο ή τον Γιάννη;

– Σήμερα είναι η μέρα της ποίησης αλλά μόνο για μας τους δύο για να θυμόμαστε τους δικούς μας την ώρα που οι άλλοι τους χλευάζουν. Δεν έχουμε ραντεβού με κανέναν διότι είναι πάντα μαζί μας αλλιώς δεν θα ήμασταν άνθρωποι αλλά άτομα της κοινωνίας.

– Η καλημέρα της ποίησης, ναι. Και πιστεύω ότι ξεκινάει μία καινούρια βδομάδα, ποιο ποιητική από τις προηγούμενες όλες.. Άσε με να είμαι ο τίτλος και εσύ φίλε μου το ποίημα! Διότι τους τίτλους ξεχνάνε οι άνθρωποι… Τους τίτλους…

– Δεν ξεχνώ τους τίτλους διότι γεννήθηκα με αυτούς εδώ και χίλια χρόνια. Και τα ποιήματα ήταν τότε τα λόγια μας μέσα στην ιστορία. Κάθε στίχος και μία πράξη. Κάθε ποίημα κι ένα έργο. Πες μου λοιπόν τον τίτλο σου αν θέλεις και θα σου πω το ποίημα.

– “Άνθρωποίηση”

– Μετά το τέλος των ονείρων των θεών

άρχισε το όραμα του Προμηθέα

κι όσοι έζησαν εκείνο το μύθο

είδαν την ανθρωποίηση.